Fanatiek

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Hij lijkt net een klein kaboutertje in een wit jasje op de grote judomat in de enorme sporthal. Buiten slaat de regen tegen de grote ramen, maar binnen lopen ruim honderd zes- en zevenjarigen op hun blote voeten braaf naar hun toegewezen plekjes. Vanaf de tribune heb ik een goed overzicht en ik zie hoe mijn kabouter nerveus aan zijn mouw sabbelt.

‘Zo’n toernooi is goed voor hem, een prachtige ervaring, winnen is niet belangrijk’, hoor ik mijn man zeggen en ik kan alleen maar zachtjes knikken. Toch kan ik de kriebel in mijn buik niet negeren. Stop ergens een wedstrijdelement in en ik wil winnen. Of het nu een potje Rummikub op de camping is, of een pubquiz met collega’s, ergens brandt een fanatiek vuurtje in me.

Mijn hart breekt als hij op de grond ligt

Als mijn kleine judoka de mat op loopt, bonst mijn hart zowat mijn borstkas uit. De scheids steekt zijn hand op, er wordt respectvol gebogen en na een kleine vijftien seconden is het alweer voorbij. Mijn hart breekt een beetje als ik zie dat hij op zijn rug op de grond ligt. Ippon. Ofwel; de wedstrijd is voorbij. Terug op het bankje slaat hij zijn arm om zijn tegenstander en geeft hem een schouderklopje. Ik kan niet horen wat hij zegt, maar door dat ene gebaar krijg ik een brok in mijn keel.

De tweede, derde en vierde partij komt hij er lekker in en wint hij drie keer achter elkaar. Op de tribune bijt ik mijn nagels kapot en mijn fanatieke vuur brandt steeds feller. Ik heb zin om als een ordinaire voetbalmoeder te gillen dat hij zijn tegenstander op de grond moet smijten. Maar helaas, zijn laatste tegenstander smijt juist hem weer op de grond. Ippon, wéér voorbij.

Niet veel later zitten de honderd kleine judo-kaboutertjes in een kring op de grote mat. Even denk ik dat ik hallucineer, maar aan de tranen in de ogen van mijn echtgenoot kan ik zien dat het geen droom is. Het werd echt omgeroepen, onze Willem heeft brons! Mijn fanatieke vuur is een weke bol lava geworden. Jaja, meedoen is belangrijker, maar winnen blijft toch leuker.