Lees, Peuter, Zwanger

Gewoon opruimen

Het is al weer even geleden dat Kiki voor ons blogte. Inmiddels is haar baby 2,5 jaar oud, is ze zwanger van nummer twee en kreeg ze de kriebels weer te schrijven of zou dat opruim-ontwijkend gedrag zijn geweest?

‘Als ik nog niet wist dat je zwanger was, had ik het nu wel geraden.’ Mijn schoonmoeder lacht me vanuit de serre toe. Ik – de sloddervos in de familie – loop heen en weer met de handstofzuiger. Sinds ik de auto drie jaar geleden kocht, heb ik haar nog niet zo grondig schoongemaakt als vandaag. 

Het kussen van het kinderzitje haal ik helemaal uit elkaar en sta ik met de hand te schrobben. Zodra ik klaar ben, zie ik in mijn ooghoek het etiket. Dat ding kan dus gewoon in de wasmachine. Oeps. Nou ja, de wasmachine had me vast niet zo’n bevredigend gevoel gegeven als dit handwerk. 

Als ik een motto zou hebben, dan was het deze: ‘Het maakt me niet uit hoe erg de rotzooi in mijn huis is, als ik maar gelukkig ben.’ Liever tijd om te spelen, te lezen, of even een powernap te doen, dan dat ik aan het opruimen sla. Ik wil best het speelgoed in een kist gooien en de swiffer pakken aan het einde van de dag, maar een stofzuiger sjouwen vind ik al gedoe. En nu ben ik dankzij gierende hormonen veranderd in het tegenovergestelde van mezelf. ‘Nu maar hopen dat het zo blijft,’ verzucht ik. Want ja, ik zou het natuurlijk altijd wel willen, zo’n spik en span huis. 

Die kans heb ik nu! Dit najaar gaan we namelijk verbouwen en verhuizen. Een mooi moment om te bedenken hoe ik het huis praktisch in kan richten, zodat ik het opgeruimd houd. Ik weet uit mijn werk dat je om gewoontes vol te houden, je eigen omgeving zo moet inrichten dat je het jezelf gemakkelijk maakt. Als jij jezelf bijvoorbeeld aan wilt leren om medicijnen elke dag in te nemen, dan plaats je die medicijnen naast je koffiemachine, om zo een vast moment en een vaste plek voor een nieuwe gewoonte te creëren. Dus, ik besluit ook om niet het ideaalplaatje in te gaan richten en onze kinderen dan te dwingen in hun gedrag dat plaatje te volgen, maar andersom. Dan houdt iedereen het langer vol. Dat leer ik mijn klanten ook. 

Dus ontwerp ik in het nieuwe huis de plek waar de kinderen binnenkomen met vieze schoenen en tassen. Ik zet opruimboxen op handige plekken, daar waar de rotzooi zich bevindt. Dat werkt in theorie geweldig. Ik zie het helemaal voor me. Maar dan denk ik aan mijn gezin. Het oudste kind nog in de luiers en de ander pas tien weken in mijn buik. Weet ik veel wat hun toekomstig gedrag is?

‘Gewoon opruimen,’ zegt mijn schoonvader nuchter. Die niet snapt waarom ik die hele theorie erbij haal. Je moet het gewoon doen, volgens hem. Ik weet alleen dat met twee kinderen en twee sloddervossen als ouders het een illusie is dat wij ‘het gewoon doen.’ Net als dat het een illusie is dat ik vanaf nu de auto altijd stofzuig. Maar hé, deze eerste keer was zeker de moeite waard. 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter