De wereld in

Natanja is moeder van een dochter (9 jaar) en een zoon (7 jaar) en sinds deze zomer blogger bij de club. Vandaag blogt ze over een dochter die alles spannend vindt (of gaat het over een moeder die ongeduldig is?)

‘Vanaf volgende week maandag gaan we op de fiets naar gymles, op een externe locatie. Daarna kunnen de kinderen zelf naar huis fietsen.’ Ik lees de enthousiaste mail van de juf van mijn dochter. En word net zo enthousiast. Zelf naar huis fietsen! Hoe cool is dat!

Mijn negenjarige vond dingen heel lang spannend. Durfde weinig zelf te ondernemen, stond niet bepaald te springen om in nieuwe situaties te duiken. Was vaak onzeker of het allemaal wel goed zou komen. Eerlijk gezegd vond ik dat lang duren. Ik had het gevoel dat kinderen om haar heen zich alláng goed konden redden. Het hele dorp fietste zelfstandig naar hockey of voetbal (en ze leken allemaal nog maar zes jaar oud), die van mij vond de 300 meter naar school lopen al spannend. Ik werd er ongeduldig van. Maar ik weet inmiddels ook, gras gaat niet harder groeien door eraan te trekken, en kinderen ontwikkelen zich onverstoord in hun eigen tempo. Ik moest geduld hebben.

En ineens, het afgelopen half jaar, snakte ze naar autonomie, en verkreeg ze die in een razend tempo. Durfde ze eerst nog alleen met haar vriendin de supermarkt in, een paar weken later bedacht ze dat ze iets wilde bakken, zocht een recept op internet, en toog alleen, met de boodschappentas onder haar arm, naar Albert Heijn. Poging één mislukte – ze kon de bladerdeeg niet vinden, werd halfslachtig verwezen door een vakkenvuller, had voor de vriezer staan zoeken maar het niet gevonden en kwam onverrichter zake en met tranen in haar ogen thuis. Haar vader stimuleerde haar om nog een poging te wagen, bij een andere supermarkt. En dat lukte.

Ze wierp me direct de mam-doe-eens-rustig-blik toe

Een week later fietste ik met haar de route naar het huis van een vriendin die ver weg woont en hoppa, de dag erna stelde ze voor om er zelf naartoe te fietsen. Waarschijnlijk riep ik iets te enthousiast ‘doen!’ Want ze wierp me direct de mam-doe-eens-rustig-blik toe en ik gaf haar nog net geen zetje in de rug toen ze de straat uit reed.

Ik kan mijn geluk niet op. Tuurlijk is het niet alleen mijn zorg over haar zelfstandigheid die zo weggenomen wordt, ik vind het vooral zo heerlijk voor háár. Ik zie hoe ze ervan groeit, met een rechtere rug en een opgewekt gemoed thuiskomt, als ze zelf iets heeft ondernomen.

In je eigen tempo de wereld ontdekken, die veel mogelijkheden biedt en heel groot blijkt te zijn. Er is niets leuker dan dat.

Wie is Natanja?

Ik ben grootverbruiker van opvoedboeken, heb een mom coach gezien, een opvoedcursus gevolgd, ik check in bij vriendinnen met kinderen over hoe zij dit allemaal doen, kortom: ik ben altijd op zoek naar hoe ik de opvoeding het beste kan aanpakken. En vind het heel fijn dat er een heleboel andere moeders zijn die net als ik heel gelukkig met hun bloedjes zijn, maar over het algemeen ook maar wat doen. Zoals hier, bij de Club van Relaxte Moeders. 

Groot was mijn geluk dat ik een dochter kreeg (want meisjes snap ik!), groot mijn verwondering toen tijdens de tweede zwangerschap bleek dat het een jongetje was. Want hoe jongetjes werken, daar moest ik nog even achter komen. Inmiddels heb ik ondervonden dat ik ook niet altijd weet hoe meisjes werken. Mijn rol als moeder begint me steeds meer te passen, vooral nu de kinderen ouder worden. Wat een leuke fase! 

Ik ben 39, getrouwd met Tom, we hebben een dochter van 9 en een zoon van 7. Ik werk als consultant en woon in een dorp onder de rook van een grote stad. Ik ben, zoals zovelen onder ons, eeuwig op zoek naar het vinden van balans vinden tussen zorg en opvoeding van mijn kinderen, mijn superleuke baan, de zorg voor familie en het hebben van een eigen leven. En daar probeer ik uiteraard uitermate relaxed onder te blijven!