Gewoon een elfjarige

Susan verhuisde in augustus 2019 naar New York met haar elf-jarige zoon en haar man. Ze blogt hier over hoe het hen vergaat in de city that never sleeps. Haar vorige blogs lees je hier. 

Elk weekend gaan we, met tennisrackets en een voetbal, en gehuld in onze sportkleren, naar het McCarren Park bij ons om de hoek. De halve wijk loopt uit en het park wordt het domein van barbecuende families, kinderfeestjes, hangende studenten, softbal-, voetbal- en american footballteams en sportende fit boys and fit babes. Zoveel sportiviteit spreekt ons wel aan en bovendien is het wel lekker voor het inburgeren. Want we komen langzamerhand ook steeds meer bekenden tegen. Zo ook onze elfjarige.

‘Hé volgens mij zie ik daar Coco van je school voetballen. Kom, vraag anders of je mee kan doen.’

‘Nee dat wil ik niet.’ 

‘Hoezo niet? Is toch leuk, voetballen? Ik wil ook wel,’ zegt mijn man. Die heeft er wel zin in en doet een boks om hem in beweging te krijgen.

‘Nee ik wil naar huis.’

‘Nou ja we zijn er net! Hee hoo let’s go boy,’ moedig ik hem aan met Amerikaans cheerleader enthousiasme. 

‘Ma-am, ik WIL GEWOON NIET.’

‘Kom op zeg, daar hoef je toch niet om te huilen.’ 

‘Ik huil niet, ik wil gewoon niet.‘

Vertwijfeld en wat teleurgesteld laat ik mijn cheerleader pompoenen zakken en staken we even onze aanmoedigingen. You can do it man?

Eén van de dingen die ons hier zo aanspreekt is de openheid van de mensen. En dat ze zo makkelijk contact en een babbeltje maken. Zo spraken we bij de ferry met een oudere dame die hier al dertig jaar woont over hoe de wijk vroeger was. En hadden we het in een restaurant met de mensen aan het tafeltje naast ons over fietsen in Nederland en in New York. 

In Nederland zou ik nooit iemand na vijf minuten uitnodigen om een kop koffie te gaan drinken.

Dit werkt aanstekelijk en ik doe zowaar vrolijk mee. In Nederland zou ik nooit iemand na vijf minuten uitnodigen om een kop koffie te gaan drinken, maar hier voelt dat niet ongemakkelijk of opdringerig. Als je hier een sociaal leven wilt opbouwen zul je bovendien wel moeten. En iedereen is hier ooit begonnen en herkent dat een vriendelijk gesprek of een coffee dan welkom is. Dat die openheid je veel kan brengen, vriendschap, werk of gewoon een leuk praatje, willen we ook onze zoon meegeven.

Maar in deze nieuwe omgeving blijkt onze elfjarige nog steeds gewoon een elfjarige. Een die in Nederland ook wel eens de neiging heeft de kat wat uit de boom te kijken. Als je hier dan ook pas zes weken woont neem je niet direct automatisch de gewoontes van je nieuwe omgeving over. Hoe graag wij dat ook zouden willen en proberen aan te moedigen. 

‘Waarom wil je dan niet? Ik begrijp best dat dat spannend is, maar het is toch ook leuk!’ zetten we in met hernieuwd enthousiasme. 

‘Weenie. Ik ken haar amper.’

‘Nou zo zou je haar toch wat beter kunnen leren kennen. Kom op! Doe als een Amerikaan!’ Ik doe er nog net geen dansje bij. 

Het lijkt wat effect te hebben op onze puber en met lichte tegenzin en een voorzichtig huppeltje lopen we naar Coco.

Dertig minuten later en met een bezweet gezicht lopen we terug naar huis. Wij repeteren nog even de namen van de ouders en evalueren het potje voetbal. Ook al werd er tijdens het voetballen nog weinig gepraat  (Coco is, hoewel wel Amerikaans, toch ook gewoon een elfjarige) er werd wel getackeled, gerend, gescoord en gelachen.

‘Zullen we een handshake doen dat we dit soort situaties omarmen als echte Amerikanen?’ hoor ik mijn inner cheerleader zeggen als we naar huis lopen.

‘Alrightie parents!’ antwoord onze American boy, ‘Mag ik dan nu een ijsje?’