Spiegel

‘Moei je er niet mee!’ Geïrriteerd slaat Zora haar armen over elkaar en kijkt me zo boos aan als ze kan. Ik heb haar net gevraagd of ze haar vingers niet in haar beker melk wilt dopen.
Om haar woorden nog meer kracht bij te zetten, draait ze haar rug naar me toe.  ‘Laat me met rust!’
Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik hoor haar de laatste tijd steeds vaker dingen zeggen die uit de mond van een driejarige toch wat heftig klinken.

‘Zora, zou je je zo aan willen kleden? We moeten naar de crèche.’
‘Nee. Dat wil ik niet.’
‘Zora?’
‘Nee zeg ik toch?’
‘Ja, maar ik wil dat je het tóch doet.’
‘Nee is nee!’ Stampvoetend staat ze voor me.
Ik hoor haar laatste nee maar half. Ineens zie ik mezelf, stampvoetend door de huiskamer gaan. Als Zora iets doet wat niet mag. Omdat ze iets doet wat te gevaarlijk is. Het is nog geen half acht in de ochtend en ze houdt me nu al een spiegel voor. Ik bind direct in.
‘Wil je dat ik je even help?’
‘Ja, alsjeblieft.’ Haar opstandigheid verdwijnt net zo snel als dat het opkwam.

‘Ik tel tot drie, mama.’
Met haar handen in haar zij staat ze sterk voor me. Ik zit met mijn mobiel in mijn hand op de bank en herinner me ineens weer dat ze net zei dat ze nog iets wilde eten. Ik denk dat ik iets gemompeld heb als: ‘Ja zo, schatje, ik drink even mijn koffie op.’
Dat duurt haar duidelijk te lang. ‘Je luistert niet. Je moet nu een rijstwafel voor me maken.’
Verbijsterd kijk ik op van mijn mobiel. Ik kijk in een paar strenge, maar bloedserieuze ogen. ‘Anders ga je in de hoek, hoor!’ Ze wijst naar de plek die wij tot hoek hebben gebombardeerd voor momenten waarop Zora echt even niet luistert.

Zora’s ferme woorden blijven nog een tijdje nagalmen in mijn hoofd. Een buitenstaander zou het ronduit brutaal hebben gevonden. Of in elk geval iets om te corrigeren. Maar ik weet wel beter. Het zijn namelijk mijn eigen woorden en mijn eigen toon die ik bij haar terug hoor. Zij doet blind na wat ze mij ziet doen en is zich van geen kwaad bewust.
Ik schrik me rot van deze spiegel.
In plaats van haar te corrigeren sta ik op en loop naar de hoek en ga op de grond zitten.

De mond van Zora valt nog net niet open van verbazing.