Middelvingerdagen

Meike is moeder van een meisje (van 3 jaar) en een klein meneertje van vijf maanden.

Haar ogen verraden het meteen. Die blik die zegt: ik doe het lekker toch. Zeggen we dat ze iets niet moet doen, dan doet ze het nog eens. En nog eens. En dan kijken hoe wij reageren. Spreken we haar aan, dan gaat ze lachen. “Niet goed luisteren, hè mama?” 

Ik noem het middelvingerdagen. Alsof mijn peuter de hele dag met haar middelvingers in de lucht door m’n huis paradeert. Ik doe niets wat jullie willen, zeggen, vragen of voorstellen. Stik erin, zoek het uit en succes ermee. 

Alles gaat overboord, vandaag is alles anders.

Doodvermoeiend is het. Zelfs dingen die ze normaliter wel doet, of leuk vindt, moeten eraan geloven. Alles gaat overboord, vandaag is alles anders. En vooral ook anders dan hoe wij het willen. De hele dag is het behelpen. Telkens als ik met goede moed en positiviteit iets probeer voor te stellen of gedaan te krijgen, laat ze me snel merken dat het toch echt niet gaat lukken. Hoe vaak ik het ook probeer. Hoe vriendelijk ik het ook vraag of zeg. Middelvingers in de lucht. 

Soms lijkt ze even te vergeten dat ze op oorlogspad is. Dan zit ze heel netjes haar broodje te eten en zie ik haar opeens denken: oh ja, ik was aan het rellen vandaag. Om vervolgens haar broodje in haar handen te verkruimelen en over de tafel en grond te strooien. Met vervolgens die blik weer: zo, dat was leuk. “Troep maken mag niet, hè mama?” En dan lief lachen. 

Met haar schoenen gooien als zij ze aan wil doen.

Ik overweeg om ook eens zo’n dag te introduceren. Even die spiegel voorhouden. Niet helpen bij het eten maken of kleren aantrekken. Met haar schoenen gooien als zij ze aan wil doen. Het boek dat ze leest afpakken om er vervolgens op te gaan staan. Middelvingers in de lucht. Ik vrees alleen dat ze het nóg leuker vindt als we het samen doen.