En toen zaten we opeens op rij 1

‘Zit je?’ vraagt Henno me zo’n twee weken geleden als ik zijn telefoontje opneem. Hij vertelt dat hij net door de NOS gebeld is en dat onze dochter is gekozen tot sporttalent van het jaar. ‘Weet je wie Matthijs de Ligt is?’ vraagt hij daarna. Ik als voetbalbarbaar moet net iets te lang nadenken over die vraag. ‘Die won deze prijs vorig jaar,’ vervolgt Henno. ‘En Max Verstappen won hem.’ Op dat moment val ik even stil aan de andere kant van de lijn. Er is al zoveel op ons afgekomen dit jaar. ‘Het is nog geheim,’ zegt Henno en hij legt me uit dat ‘ze’ Keet ergens willen overvallen en haar op een leuke manier de prijs willen gaan overhandigen. Het plannen maken is begonnen.

Ik wist voor die tijd al dat Keet was uitgenodigd voor het NOS sportgala. Samen met de andere dames van het Nederlands skateboardteam en de coach. De sport is nu immers Olympisch, dus heeft ook op een gala van de NOS bestaansrecht. Ze mocht één introducé meenemen. Mijn hoofd liep op dat moment nog over van deadlines en correctiestress van mijn boek, en wegens gala-jurken-en-schoenen-stress en oppas-vinden-voor-Teun-stress stond ik deze plek ruimhartig af aan Henno.

Maar toen kwam opeens die prijs in beeld. Die we geheim moesten houden. Eerst voor Keet en toen zij hem eenmaal uit handen van Sander Hoogendoorn in de studio’s van 3FM had ontvangen, nog voor de rest van de wereld. ‘Keet mag twee extra mensen meenemen naar het gala,’ appte Keets manager Derek (ja die heeft ze inmiddels, wij noemen hem ‘de fixer’). En dus gooide ik een noodkreet op mijn Instagram-story en begon de zoektocht naar een goeie jurk.

Twee dagen later wiebel ik op mijn veel te onhandige hakken door de Afas-live. We drinken bubbels in de VIP-lounge. Lopen langs Erica Terpstra, Rafael van der Vaart, Ellen van Lange en een heleboel andere bekende sporters van wie ik de namen niet weet.

Ik had verschillende vriendinnen beloofd dat ik van achter uit de zaal wel naar ze zou zwaaien. Tot ik met een zalmhapje in mijn hand ons kaartje eens goed bekijk: rij 1, stoel 20.

De show dondert over ons heen. Henno knijpt me af en toe in mijn been, vol ongeloof dat we hier zitten. Anastacia zingt twee liedjes, de sportman van het jaar wordt gekozen, Vigo Waas probeert de zaal aan het lachen te krijgen en een hele trits sportvrouwen van de afgelopen zestig jaar komt het podium op. Ik, me bewust van de plek waar ik zit, probeer zo charmant mogelijk te blijven zitten en vraag me af of het item van Keet wel echt nog komt. De avond vordert. Henno en ik kijken vragend naar ‘de fixer’ op stoel 19. Maar dan start op het grote beeldscherm het filmpje met radio 3 DJ Sander Hoogendoorn. Mijn glimlach wordt nog breder en mijn hart bonkt harder. Een grote camera voor onze neus registreert Keets reactie.

We zijn inmiddels twee dagen verder. Mijn inbox is ontploft. Net als mijn hoofd. Keet is alweer naar school om een presentatie voor het vak Nederlands te houden, Teun en ik maken een komkommerkerstman voor het kerstdiner en Henno hijst zich opnieuw in zijn smoking om te oberen in groep 6. We checken om de haverklap onze Instagram-accounts voor alle lieve berichten die we krijgen. Zo komt de column van Nynke de Jong ook op het beeldscherm, die schrijft ‘deze moeder huilde plaatsvervangend mee’. Ik slik gewoon ook weer een traantje weg en besluit zelf ook maar eens in de pen te klimmen.

En dan hier nog een paar kiekjes van de avond. Omdat ik er zelf niet genoeg van kan krijgen!