‘Kom Zora, probeer het nou eens.’ Ik houd haar een stukje nectarine voor.
‘Nee, niet lekker nie.’
‘Hoe weet je dat nou? Je hebt het nog niet eens geproefd!’
‘Neh.’
Zora eet het liefst aardappeltjes (lees: mini-rösti uit de oven), groente en vlees. Apart op haar bord zodat ze precies kan zien wat ze in haar mond stopt. Maaltijden waarin eten verstopt zit zoals pasta bolognese, lasagne of een stamppotje, daar wil ze niets van weten. Of ze pikt alle brokjes en ‘dingetjes’ die haar niet bevallen er met haar kleine vingers feilloos uit om die een voor een aan mij terug te geven: ‘Hier, hoef ik niet. Niet lekker.’ Waardoor ze alleen kale pasta eet en er geen grammetje vitamine binnenkomt.
Dat laatste zit me niet eens het meest dwars. Nee, ik.wil.gewoon.dat.ze.proeft. Dat geneuzel van niet-lekker-nie kan ik maar slecht hebben. Ik weet niet hoe het komt, maar ergens wil ik gewoon dat ze een open minded meisje wordt dat openstaat voor nieuwe dingen. Zo oordelen over iets wat je niet kent, dat voelt gewoon niet goed. Dus heb ik al een tijdje mijn pijlers gericht op leren proeven.
‘Zora, wil je ook een beetje sla?’
‘Nee, niet lekker.’
‘Maar het is héél lekker! En knapperig!’
Boos schuift ze haar bordje weg.‘
Proef dan tenminste!’ roep ik uit. Verbaasd over zoveel afwijzing.
Ze slaat nog net niet haar armen over elkaar. ‘Nee.’
‘Kijk schat, ik vind het ook heel lekker!’ Op het clowneske af steek ik een droog blaadje sla in mijn mond. ‘Hmmm, lekker zeg!’
Ik vraag Quin hetzelfde te doen, maar die kijkt me wat meewarrig aan. Onder de tafel schop ik mijn lief en gebaar dat hij ook even mee moet doen. Hij snapt er net zo min iets van en zegt doodleuk: ‘Als het niet lekker vindt, laat je het maar liggen hoor, schat.’ Ik houd mezelf in niet met de borden te gaan gooien en tel een stuk of drie keer tot tien.
‘Je krijgt geen toetje, hoor, als je het niet probeert,’ dreig ik nu.
Ik weet ook wel dat pushen geen enkele zin heeft en dat de lol van het proeven er zo wel héél snel van af gaat. Open minded wordt ze er al helemaal niet van.
Met een uitdagende blik stopt Zora een stukje vlees in haar mond. Evenals haar vijfde röstirondje. Ik zucht.
‘Is het lekker, schat?’
Een grote grijns verschijnt op haar gezicht. Ja, knikt ze, met een veel te volle mond. Als ik me omdraai om de tafel af te ruimen zie ik haar handje naar mijn bord gaan. Ze pakt een blaadje sla en stopt het in haar mond. Van verbazing laat ik me terugvallen op mijn stoel.
‘En?’ vraag ik net iets te gretig. ‘Lekker?’
Ze laat een gelaten stilte vallen.
‘Nee,’ zegt ze met een lach. ‘Niet lekker nie.’
Geen reacties