Bang

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Ik zit bij Willem op bed voor te lezen als ik opeens midden in het verhaal zijn schouders voel schokken. ‘Hee, wat is er aan de hand? Waarom moet je huilen?’ Hij komt overeind en ik zie de tranen op zijn wangen. ‘Mijn wiebeltanden, ik wil niet dat ze eruit gaan! Ik wil geen losse tanden, ik wil dit niet, ik wil dat ze gewoon vast blijven zitten!’ Terwijl hij het zegt loopt hij rood aan en ik zie paniek in zijn ogen.

Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Als ik terugdenk aan mijn eigen kindertijd weet ik nog goed hoe verschrikkelijk ik elke losse tand vond. Dat rare getik in je mond, het niet kunnen of durven kauwen en bijten. Maar vooral dat laatste stukje, als die tand bijna eruit viel, maar toch nog loshing in je mond. Walgelijk vond ik het, doodeng.

Maar dát lijkt me nu net niet het beste om te zeggen tegen mijn bange vijfjarige. ‘Waarom vind je het zo vervelend?’, vraag ik daarom in de plaats. Hij kijkt me aan alsof ik de domste vraag ooit gesteld heb. ‘Omdat het bloedt en omdat het pijn doet!’ Oh ja, dat bloed in je mond, ook zo verschrikkelijk, bedenk ik me. ‘Dat bloeden hoort er wel een beetje bij, dat weet ik nog wel, maar dat is niet zoveel. Ik kan me alleen niet herinneren dat het erg veel pijn deed. Waarom denk je dat het pijn doet?’

Inmiddels weet ik dat het om een stukje loslaten gaat

Hij weet het niet zo goed, maar omdat er bloed bij komt kijken, gaat hij ervan uit dat het veel pijn zal doen. Ik doe nog een poging om een verhaaltje over de tandenfee op te hangen, maar daar heeft hij geen boodschap aan. ‘Ik weet heus wel dat die niet bestaat. Het is stom dat je als baby niet gewoon grote mensentanden krijgt. Dat is toch veel beter? Dan hoef je nooit te wisselen!’

Ik begrijp zijn gedachtegang en begrijp inmiddels ook dat het niet zozeer gaat om pijn of bloed, maar letterlijk om een stukje loslaten. Dat herken ik van mezelf, maar ook van hem. Net als met poepen op de wc, dat was ook een heel proces toen hij een peuter was. ‘Zie je het voor je? Een baby met grote mensentanden? Ik trek een gek gezicht en opeens breekt er een glimlach door zijn tranen heen die al snel overgaat in een lachbui van ons samen. Als ik hem instop zeg ik dat ik het ook best spannend vind dat zijn tand loszit, maar dat ik er niet aan zal zitten en dat we alles op het tempo van zijn mond doen. Een eenvoudige belofte want ik moet er niet aan dénken om ooit nog een wiebeltand aan te raken.