Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Ze blogt over hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn en mogen we meekijken met hun bijzondere traject.
Eindelijk, na bijna twee jaar op de wachtlijst, is het intakegesprek bij de Genderpoli dan daar. Ik ben de ochtend van het gesprek een beetje nerveus. Sieger heeft er vooral zin in. Het korte broekje en glitter-t-shirt worden zorgvuldig uitgekozen en ook het kettinkje met eenhoorn-hanger dat hij voor zijn verjaardag kreeg, moet persé om.
Aangekomen in de wachtkamer stijgt bij Sieger ook de spanning. Elke minuut vraagt hij: “Hoe lang nog?” Doordat het spreekuur uitloopt wordt ons geduld nog meer op de proef gesteld. Ik observeer de mensen die langslopen en betrap mezelf erop dat ik me bij ieder persoon dat uit een kamertje komt of erin loopt, me afvraag of het een patiënt is, of iemand van het personeel. De medewerkers dragen geen doktersjassen en of iemand in behandeling is, zie je ook lang niet altijd even snel. Het feit dat het lastig te zien is, stemt mij een soort van gerust: Hier maken ze van jonge mannen, echt vrouwen.
Eindelijk mogen we naar binnen in de simpele spreekkamer. Ook hier heb ik weer moeite met de steriele omgeving (zie blog ‘verbaasd’). De kinderpsychiater vraagt Sieger het hemd van het lijf: hoe lang heb je dit gevoel al, wie kiest je kleren uit, hoe gaat het op school, heb je vriend(inn)en, ben je wel eens bang of maak je je zorgen?
Sieger beantwoordt alles keurig en blijkt goed in zijn vel te zitten; hij vertelt over zijn vriendinnen, en zijn grootste angst is die voor de tandarts. “Want ik moest toen zo’n spuitje, weet je nog mama?”. Toch fijn als er geen verrassingen naar voren komen op dat vlak. “Hoe zie je je zelf in de toekomst?” vraagt ze dan. Sieger blijft stil. In eerste instantie denk ik dat hij de vraag niet begrijpt, maar hij begrijpt het wel degelijk: “Ik denk dan toch als man,” antwoordt hij, met enige teleurstelling in zijn stem. “Oh ja?” zegt ze geïnteresseerd. “Ja,” zegt Sieger nu wat overtuigder, “want ik wil wel kinderen krijgen.”
De psychiater knikt begrijpend en vraagt: “Stel nou dat álles zou kunnen, dus dat je een meisje zou kunnen worden én dat je kinderen zou kunnen krijgen, wat zou je dan kiezen?” Sieger begrijpt beter wat er in de wereld te koop is dan ik verwacht en kaatst terug: “ja maar, ik wil wel éigen kinderen.”
“Dat bedoelde ik ook, reageert ze geduldig, ik zei dat álles zou kunnen….”
“Ja, dán zou ik het liefst echt een meisje worden, als ik groot ben.”
Geen reacties