Maud is nu 32 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.
“Tegenwoordig zijn er zelfs mensen die een gender reveal party houden!” roept mijn collega lachend tijdens de lunch. “Oh my god, echt waar? Inclusief zo’n zoete taart waarbij je aan de vulling ziet of het een meisje of jongen wordt?!” reageert een andere collega.
Ehm, ja. Dat doen mensen tegenwoordig. Niet alleen in Amerika, maar ook gewoon hier in Nederland. “Ja, hebben wij ook gedaan,” kom ik tussenbeide. “Ik dacht: hoe vaak maak ik dit mee in m’n leven? Nou, dan wil ik er wel een feestje van maken.” De collega’s kijken me met zulke grote ogen aan alsof ik zojuist heb gezegd dat ik, zodra ik mijn kind heb gebaard, hem zelf ga opeten of zo.
Of, al helemaal over de top: de babyshower.
Toen ik nog niet zwanger was vond ik sommige (vooral Amerikaanse) zwangerschapsgebruiken ook wel wat overdreven. Zoals de babyborrel. Een middagje enveloppen cashen voor je pasgeboren mini en daarna kan iedereen weer vertrekken. Of, al helemaal over de top: de babyshower. Het kind is er nog niet, maar alle vrouwen doen uitbundig spelletjes, raden namen en doen enorme luiertaarten cadeau. En dan die opgesmukte zwangerschapsfoto’s. Pronken met je buik? Daar kon ik me al helemaal niet zoveel bij voorstellen.
Tot ik de dertig weken grens passeerde. Ja, ik weet het, het duurde even. Mijn brein moest zich nogal herprogrammeren (zie mijn blog over mijn zwangere buik), maar ineens – klik – voelde ik me best wel trots! Bij het weerspiegelend etalageraam waar ik dagelijks langs fiets check ik inmiddels iedere keer weer even hoe mooi m’n belly onder m’n zomerjasje uitkomt. En ik verheugde me zowaar op de shoot die ik, gelukkig nog net op tijd, had geboekt.
Dus daar stonden we, de aanstaande vader en ik, lekker op de heide te pronken met mijn buik op de foto.
Tot slot moet ik zelfs het volgende bekennen. Ik ben ook ‘om’ wat die borrel betreft. Na alle verhalen van vriendinnen over zeker meer dan vijftig bezoekjes binnen een paar maanden tijd, wist ik al gauw dat zo’n borrel met een reden door iemand is verzonnen. Dus hier zitten we, bij de brasserie waar deze zomer onze baby ‘ingeborreld’ wordt samen met al onze vrienden en familie. Terwijl we met het personeel de opties nagaan – beschuit met muisjes, vlaai, bitterballen – zie ik ineens twee van mijn vriendinnen verschijnen. Hé, wat grappig, jullie hier?!
En dan volgen er nog tien, plus een stel ballonnen. “Surprise!”
Ha, ja óók de babyshower: ik moet eraan geloven. Maar als ik even later tussen al mijn lievelingsdames in aan de high tea zit, besef ik dat ik eigenlijk niets liever had gewild.
Geen reacties