Een ode aan vriendschap

‘Met heel veel verdriet hebben we vanmiddag afscheid moeten nemen van onze lieve mama,’ lees ik op m’n telefoon. Ik zie de woorden staan, maar de betekenis lijkt niet direct door te dringen. Ik ren naar Joost die op het punt staat weg te rijden en gooi de gitzwarte woorden de zonovergote wereld in. “Suzanne haar moeder is overleden.”

Haar moeder lag op de ic. De minuten tikten voorbij, terwijl haar dierbaren leefden tussen hoop en vrees. Suzanne hield ons – een groepje van vier, we zijn al vriendinnen sinds de tijd dat we alleen nog Tamagotchi’s hoefden op te voeden en niet te lang mochten msn’en omdat we daarmee de telefoonlijn bezet hielden – continu op de hoogte. Vandaag was ze stil gebleven. Ik hield me tegen beter weten in vast aan ‘geen nieuws is goed nieuws’. Tot de werkelijkheid rauw werd opgediend. 

Het is niet de eerste keer dat we elkaar hard nodig hebben. Een paar jaar geleden piekerden we ons samen suf over manieren waarop we de burn-out van de een wat dragelijker konden maken. We huilden elke maand mee met de ander, als ze ondanks de hormooninjecties en terugplaatsingen wéér ongesteld was geworden. En hun luisterend oor en lieve woorden verzachtten de pijn als ik me voor de zoveelste keer een weg tussen de paniekaanvallen door baande. 

Gelukkig drijft onze vriendschap niet alleen op kommer en kwel. We vlogen ook met z’n vieren naar Londen voor het reünieconcert van de Spice Girls. We sponsorden meerdere keren de kledingwinkels in Antwerpen. Voordat we – gelukkig allemaal – moeder werden en dus ‘s avonds nog energie over hadden, dansten we de nacht weg in Crazy Piano’s. En het moment dat deze vriendinnen onaangekondigd én verkleed voor de deur in Zweden stonden om mij daar op te zoeken, staat in de top drie van de mooiste momenten uit m’n leven. Maar wat we ook deden en deelden, het was nooit zo heftig als nu. 

Een dag na de crematie appen we om te vragen hoe het met Suzanne is. We zeggen dat we zo trots zijn op hoe ze het allemaal doet. Als een van ons zegt dat deze zware week ook doet beseffen hoe belangrijk we voor elkaar zijn, kunnen we niet anders dan met veel hartjes reageren. Het voelt alsof onze vriendschap nog verder is verdiept. Dat besef neemt de pijn bij Suzanne niet weg, maar ik hoop dat het het wel een klein beetje dragelijker maakt.