Susan verhuisde ruim 2,5 jaar geleden met man en toen 11-jarige zoon naar New York. Ze zouden na een jaar terug gaan, maar zijn voorlopig niet van plan om terug te komen. Dat betekent dat haar inmiddels 13-jarige er ook naar high school zal gaan. Dat dat makkelijker leek dan het is, beschrijft ze hier.
Waitlist. Waitlist. Waitlist. Wat???
Met ongeloof staar ik naar het scherm. Alle high schools van de keuze van onze puber kwamen terug met hetzelfde bericht. Wachtlijst, wtf. “Godver, zijn we nou toch te naïef geweest? Hoe kan dat nou? En wat nu?” Ik ontpopte me ineens als een New Yorkse tiger mom die ik al die maanden had onderdrukt. Op hoge poten mailde ik zijn huidige school advisor. Hoe kan het dat onze talentvolle sportieve intelligente jongen niet is toegelaten en wat gaan jullie daar aan doen?
Toen we afgelopen zomer besloten om nog een aantal jaar in New York te blijven betekende dat ook dat we het beruchte proces van New York high school selecties in moesten. In de US loopt de middle school van je 11e tot je 14e jaar. Daarna stap je over naar nog vier jaar highschool. Bevriende ouders hier hadden ons al gewaarschuwd: het selectieproces in de stad New York is een rat race. Maar wij als Nederlandse nuchtere familie gingen ons natuurlijk niet gek laten maken.
Met frisse moed begonnen we onze zoektocht. Er bleken verschillende categorieën te zijn: de private high schools (hele goede scholen maar wel met een uitgebreide selectie procedure en een flink prijskaartje), de specialized high schools (op science gefocuste scholen voor de ambitieuze bollebozen), de audition schools (de bekende Fame scholen waar je muzikant, danser of acteur in de dop heen kan) en dan een hele rits aan public schools van allerlei niveau.
En toen kwamen alle toelatingseisen voorbij.
We ploegden door de lijst van honderden scholen en maakten een lijst van private schools en public schools. En toen kwamen alle toelatingseisen voorbij: Een interview van een half uur met onze zoon, een half uur interview met ons, een motivatiebrief, een essay met je grootste academische uitdaging, diverse teacher recommendations, cijferlijsten van de laatste twee jaar. En dan moest je ook nog proberen een strategische top twaalf te maken voor als het een loterij zou worden.
Het gespreksonderwerp tijdens borrels met vriendinnen in hetzelfde schuitje ging steevast over high schools. En dan vooral hoe frustrerend het kan zijn om een 13-jarige te motiveren. Die veel liever gaat voetballen, gamen of hangen, in plaats van weer een essay te moeten maken of een zoom call te hebben voor de zoveelste high school. Ik liet me niet teveel meeslepen door sommige moeders die het in mijn ogen allemaal wel erg serieus namen of besloten om consultants in te schakelen voor hulp. Ik liet de verantwoordelijkheid vooral bij onze zoon. Met soms wat dwang als er weer een deadline naderde voor een volgende opdracht, want er hing toch wel wat van af.
See yourself as a product and find your sticky stories.
Dat er wat van af hing werd ook wel duidelijk tijdens de door school georganiseerde interviewtraining voor alle kids. De hyper enthousiast coach begon met “See yourself as a product and find your sticky stories.” Sticky stories waren die dingen waarvan je wilde dat de school zou onthouden en die jou net even bijzonderder zou maken. Dat was voor onze zoon niet zo moeilijk. Het feit dat hij als Nederlands jochie 2,5 jaar geleden heen verhuisde leek ons wel sticky genoeg.
Maar toen de uitslagen dus binnen kwamen bleken alleen Nederlandse roots (hoe dramatisch we zijn overgang naar New York ook hadden aangedikt) niet voldoende voor een automatische toelating. Na een slapeloze nacht, en wat gesprekken met andere wachtlijst-ouders, bleek uiteindelijk toch onze Nederlandse nuchterheid te winnen. Afwachten, af en toe een mailtje naar de scholen van de wachtlijst en vooral maar vertrouwen op een goede afloop.
Geen reacties