Anke’s zoon Sieger is – naar eigen zeggen – een meisje-jongen. Hoe het is om een moeder van een kind met genderdysforie te zijn, daar blogt Anke voor ons over. Haar vorige blogs lees je hier.
We zitten met het gezin spaghetti te eten en bespreken de aankomende vakantie. Hidde vraagt: “mag ik weer in mijn eigen tentje?” Ik lach. We zijn raskampeerders en de kinderen gaan deze vakantie voor het eerst vliegen en verblijven in een appartement. Een ‘eigen tentje’ is er dit keer dus niet bij.
Ik leg uit dat de vakantie er dit keer anders gaat uitzien en laat foto’s zien van het Griekse appartementencomplex. Het is een eenvoudig en klein resort, maar wel mét zwembad. Hidde en Sieger worden meteen enthousiast: “mag ik mijn zwemband en duikbril mee!?” Dat je met een vliegvakantie -anders dan bij het kamperen- niet je halve huisraad mee kan slepen, mag de pret niet drukken.
Sieger wipt op en neer op zijn stoel: “Omdat ik nu mijn B-diploma heb, mag ik helemaal alleen gaan zwemmen, toch mam?! Ik twijfel. Hij is een stuk onbesuisder dan zijn oudere broer, dus bij Hidde durfde ik dat wel aan. Met Sieger weet ik het nog zo net niet. Ik maak een hoofdbeweging die ergens tussen ja knikken en nee schudden inhangt. “En ik wil een bikini,” voegt hij er snel aan toe.
Een bikini, waarin je álles ziet hangen… dat gaat mij eigenlijk wat te ver.
Ik verslik mij bijna in een spaghetti-sliert. Turquoise jurkjes, roze rokjes, slippers met zilveren glitters, mintgroene haarelastiekjes…. Ik vond het allemaal best. Maar een bikini, waarin je álles ziet hangen… dat gaat mij eigenlijk wat te ver. Want het voelt alsof we dan een soort wandelende contradictio in terminis creëren. Waar je met de jurkjes en glitters de werkelijke staat der dingen verhult en vreemden geen vragen stellen omdat zij gewoon een meisje zien, is een strak bikinibroekje met alles zichtbaar natuurlijk nogal out there.
Maar Siegers smekende ogen kan ik moeilijk negeren. Ik vind het niet echt een onderwerp voor ‘onder het eten’, dus beloof hem dat we het er later nog even over hebben. Als ik hem naar bed breng, leg ik mijn bezwaar voor. “Dat maakt mij niet uit!” zegt hij, “want ik ben toch een jongen, dus dan zien ze dat gewoon, nou en?!” Ook naar een bikini met ruimer zittende boxershort heeft hij geen oren. Het moet een échte bikini zijn.
De volgende dag struinen we het internet af naar een voor ons beiden acceptabele oplossing. We vinden een bikini met een strak broekje, maar wel met een soort rokje aan het broekje vast. Hierdoor wordt ‘de bobbel’ een beetje gemaskeerd. De bikini gaat in het virtuele boodschappenmandje en we zijn beiden tevreden met deze keuze.
De volgende dag ligt Siegers eerste bikini op de mat. Zijn vakantievoorpret kan nu pas écht beginnen.
Geen reacties