Ingelise is moeder van drie kinderen (van 9, 7 en 3) en blogt sinds kort voor de Club over haar leven als moeder. Vandaag over afzwemmen in corona-tijd.
“Weet jij hier de weg?” vraagt mijn dochter. Een beetje zenuwachtig loopt ze naast me, gekleed in roze onesie met konijnenoren. Ik weet het precies, want ook haar zus zwom hier af. Ons eigen lesbad is te klein en dus moeten we naar een groot vakantiepark in de buurt. Voor de deur van het zwembad staat al een lange rij ouders met kinderen. Ik spot meteen bekende gezichten. Allemaal slachtoffers die dankzij de vele lockdown-onderbrekingen nog niet eerder hun diploma konden halen.
Dat de zwemcarrière van onze kinderen een tijdje zou duren was me wel duidelijk nadat mijn oudste dochter zich met moeite door haar A en B had geworsteld. Het zal wel iets te maken hebben met onze matige motoriek. Maar dat we door het meerdere keren stopzetten en weer opnieuw opstarten van de lessen na ruim twee jaar nóg bezig zijn met het eerste diploma, had ik niet zien aankomen. Het was alsof de doelpalen steeds verzet werden zodra ze in zicht kwamen. En de zomervakantie leek een steeds minder haalbaar doel.
Hoeveel uren bracht ik inmiddels al niet door in zo’n benauwd bad of dito kleedkamer?
Hoeveel uren bracht ik inmiddels al niet door in zo’n benauwd bad of dito kleedkamer en kantine, vaak ook nog met een opstandige peuter in mijn kielzog? Het laatste jaar altijd met een mondkapje op – geen pretje in zo’n bloedhete ruimte – en met de opdracht zo snel mogelijk met aangekleed kind weer buiten te staan. Nog een hele opgave als er eerst een kletsnat kind uit een zwempak gewurmd moet worden, afgedroogd en aangekleed.
Als ik een plastic stoeltje uitkies langs de kant – keurig op anderhalve meter – denk ik aan de laatste keer dat ik hier zat. Toen zat het bomvol met vaders, moeders, opa’s, oma’s, broertjes en zusjes. Deze groep moet het doen met één begeleider per kind. Wel lekker rustig maar natuurlijk lang niet zo feestelijk. De kinderen lijkt het gelukkig niet zo veel te kunnen schelen. De een gaat iets soepeler dan de ander, maar uiteindelijk werken ze zich allemaal keurig door het verplichte programma van school- en, rugslag en borstcrawl heen.
Tijdens het watertrappelen vangt mijn dochter mijn blik, ze steekt twee duimen boven het water uit. Glunderend neemt ze na afloop het diploma in ontvangst. En ik slaak een heimelijke zucht van verlichting. Yes, net op tijd binnen voor de vakantie! Code rood of niet, zwemmen kan ze!
1 Reactie
Wij mochten met zwemles niet eens op het terrein blijven (lastig voor ouders met fiets, er is niks in de buurt). Andere kinderen mochten niet mee naar binnen (lastig voor ouders die er alleen voor staan, je kan je peuter niet alleen buiten laten).
Diploma zwemmen mocht niemand aanwezig zijn, livestream was geregeld.
Jammer? Ja voor ons als ouders wel.
De kinderen? Nee, die hebben ons niet gemist, want wat heeft de zwemschool er een feest van gemaakt!