“Weet je zeker dat je alleen naar J. wilt gaan?” Ik vraag het aan Mads. Mijn oudste. Hij is net vier jaar en vindt sinds hij op school zit dat hij een supergrote jongen is die heel goed dingen in zijn eentje kan. In ieder geval op school dan. Daar is uitkleden, aankleden, jas aandoen, rits dicht doen, broodbakjes netjes sluiten, z’n billen afvegen en z’n neus snuiten geen probleem. Thuis lijkt hij dat allemaal ineens vergeten en ben ik nog steeds degene die hem moet helpen.
Maar vandaag wil hij alleen naar zijn vriendje toe. “Ik ga dan op de step mam,” zegt hij. “Oké,” antwoord ik hem. Nog voordat ik het woord heb uitgesproken voel ik een steek in mijn buik.
Is hij niet te jong om alleen naar zijn vriendje te gaan? Zal hij goed opletten onderweg? Is hij de fase van het wegrennen voorbij? En als hij dat wel doet, stopt hij dan wel bij de weg? Gaat hij niet met vreemden mee?
Misschien moet ik er niet te veel over nadenken. Té bezorgd kan natuurlijk ook. Maar aan de andere kant, vanaf het moment dat ik alleen buiten ging spelen was mijn moeder mij geregeld kwijt. Ondanks alle ‘niet met vreemden meegaan’ en niet-verder-dan-de-hoek-van-de-straat-gesprekken en bijhorende sancties. Ik vond het namelijk bere-interessant om bij verschillende buren een praatje te maken, fietsen te kijken, motors te bewonderen en mee te gaan vissen. Overigens wel met bekenden. Omdat Mads in zijn karakter best wel op mij lijkt, denk ik dat ik hem ook wel eens kwijt ga zijn, straks. Iets wat ik, nu ik zelf moeder ben, ineens een stuk minder leuke gedachte vind. Vroeger woonden we in een dorp waar iedereen uit de buurt elkaar kende. Nu woon ik in een stad waarbij ik niet eens weet wie er aan het einde van de straat woont.
Voor mijn neus staat ineens een aangeklede jongen. Tot mijn verbazing heeft Mads zelf zijn schoenen aangedaan en zijn jas dicht geritst. “Zo, ik ben klaar mama. Jij moet hier blijven, oké?”
Oké. Ik blijf hier. “Maar ik kijk wel even bij de deur hoor,” roep ik hem achterna terwijl hij zijn been flink afzet naast de step. Zoveel kan er onderweg niet misgaan. Hij kijkt nog eens achterom en zijn glunderende ogen vertellen mij dat dit goed is. “Je mag me ook niet halen hoor mam!” Ik geef hem het vertrouwen dat hij blijkbaar graag wil krijgen. Hij kan onderweg hooguit een keer van zijn step vallen. Gelukkig ben ik er dan zo bij. Zijn vriendje woont immers maar drie huizen verderop.
Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!
Geen reacties