Dreigmethode

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘We gaan over vijf minuten weg, trekken jullie alvast je schoenen aan, dan zet ik de tassen in de bakfiets.’ Zoals ik gelezen heb op zo ongeveer elk Instagram-kanaal van iedere willekeurige opvoedcoach, maak ik even verbinding door mijn kroost aan te raken en aan te kijken. Dát is immers de truc, dan gaat daarna alles vanzelf. Mijn dochter reageert met een glazige blik en tekent rustig verder, mijn zoon knikt en gaat door met zijn denkbeeldige lightsaber gevecht.

Vandaag heb ik besloten om de relaxte moeder te zijn. De hele dag en dan ook écht relaxt. En leuk, leuk ook vooral. En grappig, met mij als moeder kun je lachen. Vandaag deel ik geen dreigementen uit, ik blijf rustig en schiet niet uit mijn slof. Ik ben er speciaal een kwartier eerder voor opgestaan, zodat ik om kwart over zes mijn haren kon wassen en föhnen. Er was zelfs nog tijd over om make-up op te doen voordat de eerste kinderstem de rust voor de rest van de dag zou laten verdwijnen.

Misschien kan ik nog een andere troef inzetten

Ik kijk op mijn horloge en zie dat we nog twee minuten hebben. De voeten van de kinderen waar ik zo bewust verbinding mee maakte, bungelen nog altijd schoenloos aan benen. ‘Nog twee minuten jongens, dan gaan we echt hoor! Even kijken wie als eerste zijn schoenen aan heeft!’ Geen reactie. Misschien kan ik nog een andere troef inzetten. Humor. Ik moet humor gebruiken.

‘Kgggk krrr prrrrt ik ben de schoen van Guusje, ik wil aan een voehoet’, probeer ik met een krakend robotstemmetje terwijl ik de schoen door de lucht laat zweven. ‘Wat doe je mam? Zet die schoen neer.’ Ze geeft me nog net geen eye-roll en gaat rustig weer verder met haar tekening.

Nog één minuut en dan wil ik toch echt wel de deur uit. Met een zucht verdwijnt de relaxte, grappige moeder uit mijn lijf. ‘Oké, als jullie nu niet je schoenen aantrekken, dan gaan jullie maar zonder schoenen naar school!’ De schoenen blijven onaangeraakt op de vloer liggen terwijl ik me afvraag waarom de 21 kinderen van groep 4 beter naar me luisteren dan die twee thuis.

‘We gaan! Wie niet binnen tien seconden zijn schoenen aan heeft, mag vanmiddag niet op de iPad!’ Als door de bliksem geraakt springen ze op en na een kleine wervelwind staat mijn geschoende tweetal naast de bakfiets. Blijkt die dreigmethode tóch weer het beste te werken. Vanmiddag na schooltijd ben ik weer de relaxte moeder met humor, beloofd.