Schepje

Sanne is moeder van Lieve en Pepijn. En ze is er maar druk mee.

Dit weekend was ik het hele weekend weg. Ik ging naar festival Grasnapolsky met mijn zus en liet mijn geliefde en bloedjes van kinderen moederziel alleen. Vroeger deed ik dat makkelijker dan nu. Toen ze klein waren wisten ze niet beter dan dat ik er soms gewoon even niet was. Dat ik dan naar een theatervoorstelling ging, naar de sauna, een weekend weg of zelfs een hele vakantie.

Ik voelde me eigenlijk nooit schuldig

Ik voelde me eigenlijk nooit schuldig, maar de afgelopen jaren is er steeds een klein schepje bovenop dat kleine hoopje schuldgevoel gegaan. Bij ieder verhaal van een andere moeder over hoe móéílijk het toch is om van huis weg te gaan. Schepje. Bij ieder grappig bedoeld filmpje van kinderen die aan hun moeders been hangen. Schepje. Bij iedere reclame waarin vaders afgeschilderd worden als onnozele kinderen voor wie je ook moet zorgen. Schepje. Bij ieder ‘compliment’ over hoe knáp het toch is dat ik dat zomaar kan, ik zou dat niet kunnen, hoor! Schepje schepje schepje. En nu zit ik met die kloteberg.  

Ik wil dat niet. Ik wil me niet schuldig voelen omdat ik mijn werk leuk en belangrijk vind. Omdat ik graag leuke dingen doe. Waarom kan ik niet gewoon de vader zijn? Die een fulltime baan heeft en die dan ook nog het hele weekend op een racefiets gaat zitten, zonder dat die ooit de vraag krijgt hoe hij dat toch allemaal combineert.

En de vader van mijn kinderen doet dat allemaal niet. Die nodigt het weekend dat ik er niet ben juist twee kinderen uit om te komen logeren. Die organiseert dat ze met elkaar sushi gaan maken. Ik zou dat allemaal nogal veel hebben gevonden in m’n eentje, maar hij niet. Toch heb ik het idee dat het andersom hoort te zijn. Dat hij op dat festival hoort te staan en ik thuis voor het eten moet zorgen. En ik ben dat zat.