Lees

De jongens mogen dit nooit te weten komen

Vorige maand verscheen het boek ‘Moeder van glas’ van Roos Schlikker. Een boek dat ze eigenlijk samen met haar moeder, die een bipolaire stoornis had, zou schrijven. Maar haar moeder overleed onverwacht. Het boek kwam er toch. Een boek over een speciale moeder, maar ook over de oma die ze was. En hoe het voor de kinderen van Roos om deze oma te verliezen. Hieronder geeft ze ons een klein, hartverscheurend, inkijkje.

‘De jongens mogen dit nooit te weten komen.’

Het was een krankjorume eerste gedachte die ik had toen ik vorig jaar het kamertje op de IC binnen liep waar mijn moeder lag. Een web aan slangen bungelde om haar heen, haar hoofd was half kaal geschoren, er overheen lag als een landingsbaan een enorm litteken met grote krammen bij elkaar gehouden, het resultaat van een schedellichting. Ze was halfzijdig verlamd, haar hersenen bloedden, talloze botten waren gebroken en haar longen werkten nauwelijks nog. Die ochtend had mijn vader haar gevonden in een plas bloed. Ze was gevallen. Gewoon, heel lullig, van de trap.

Nu stond ik naast haar bed en dreunde het in mijn kop. Mijn jongens. Hun oma die zo door het leven in elkaar gebeukt was. Ik kon ze niet bij elkaar brengen. Ik, hun moeder, die de televisie al snel uitzette als het grote boze journaal begon, wilde mijn jongens toch niet met zoiets verschrikkelijks confronteren.

De dagen daarna vertrok ik dan ook steeds alleen met mijn vader naar het ziekenhuis.

Maar na een week vroeg mijn oudste: ‘Mam, mag ik nou eindelijk mee?’

‘Eeeeeh nee, schatje, dat kan niet.’

‘Kun je dan een foto maken?’

‘Nou eeeeeeh, nee, dat ook niet.’

‘Alleen van haar hoofd?’

‘Nee! Echt, sorry, het kan allemaal niet. Ga maar lekker spelen.’

Het kon echt niet. Het zou lijden tot nachtmerries, huilpartijen, pijn die zijn leven lang zijn lijfje niet zou verlaten. Ik kon haar hem niet laten zien. Zijn oma. Altijd in prachtige witte jurken, mantel in dezelfde kleur, handtasje en sokjes die matchten, een bandje in het mooi gekapte haar. Die oma. Mijn moeder. Nu een bebloed ziekenhuishemd om de schoudertjes. Elke dag kuste ik haar steeds droger wordende lippen. Ik aaide het bosje roodbruin haar dat restte. Ik greep haar hand omdat dat het enige lichaamsdeel was dat ik echt herkende. Ík kneep ’s nachts standaard mijn ogen al veel te hard dicht om de beelden van de zoveelste IC-dag te wissen, dan kon ik mijn kinderen die netvliespijn toch niet aandoen?

Op een gegeven moment stopte mijn zoon met vragen. Tot hij plotseling, dagen later, tijdens het eten opstond en diep vanuit zijn buik begon te huilen. ‘Het is míjn oma. Ik wil haar zien. Ik moet míjn oma zien!’

Toen wist ik het. Dit deed ik verkeerd. Mijn moederkloekige beschermingsdrang joeg hem weg van wat hij het meeste nodig had. Zijn oma.

Ik liet hem eindelijk binnen in dat kamertje waar het rook naar schoonmaakmiddel en ethanol, en durfde amper te ademen. Ach gevoelig jongetje van me, wat had ik hem dit willen besparen. Mijn kind kneep in mijn hand terwijl zijn broertje, die problemen sowieso makkelijk van zich af laat glijden, vrolijk de geluidjes van de monitor stond na te doen. Ik legde alles uit. Dat was de beademing. Dat de buis van de morfine. Nee, oma hoort ons waarschijnlijk niet. Maar je mag wel tegen haar praten. Wil je haar hand voelen? Mijn zoon schudde zijn hoofd. ‘Ik wil bij haar.’ Ik wist: het is tijd de beschermingswallen weg te halen. Ik liet het valrek van het ziekenhuisbed naar beneden zakken en schoof het kleine lijf van mama een stukje op. Hij nestelde zich naast haar. Zíjn oma. En bleef dat doen. Elke dag. Tot ze stierf.

Moeder van glas

Als kind mocht Roos thuis met de matras van de trap sjezen en kleien deed ze met een pak Becel. Haar moeder was de leukste van de straat, maar de storm in haar hoofd bleef voor de buitenwereld onzichtbaar. Pas toen ze zestig was kreeg haar manisch-depressieve moeder een officiële diagnose. Als haar moeder overlijdt wil Roos beter begrijpen wie de vrouw was die zich zo lang achter een masker had verborgen. Tijdens haar zoektocht leert ze haar rouw omarmen en komt dichter bij haar moeder dan ooit tevoren. En daarover gaat dit boek. Moeder van glas ligt nu in alle boekwinkels en hier online en kost €19,99.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter