Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.
Het zweet loopt in straaltjes over mijn rug, hoofd, bilnaad en benen als ik de loodzware bolderkar door het rulle zand trek. Achter me sjokt mijn olijke duo. Wakker sinds kwart voor vijf en inmiddels alweer over hun adrenalinepiek, omdat we naar het strand gaan, heen. ‘Ik heb het waaaaaarm’, zeurt de een, ‘ik kan niet meer lopen’, vult de ander aan.
‘Dit is een mooie plek’, probeer ik monter, de twee zeurpietjes negerend. ‘Trek jullie kleren maar uit, dan smeer ik jullie in en kunnen we gaan zwemmen.’ De kleuter laat zich voorovervallen in het zand en blijft roerloos liggen. ‘Jij moet me uitkleden, ik ben zo mooooeeeee, ik heb het warm.’ Ondertussen leg ik de handdoekjes neer, zet ik de parasol op en gooi ik het pop-up strandtentje de lucht in.
‘Zijn jullie er klaar voor?’ roep ik overdreven enthousiast als ik iedereen heb ingesmeerd en trek een sprintje naar zee. Wonder boven wonder komt er weer beweging in mijn uitgebluste nageslacht, ze gillen zelfs van plezier in het heerlijke zeewater. En ondanks dat ik continu bang ben dat er eentje verzuipt in de sterke stroming, voel ik me weer ontspannen. Zie je, dit gaat prima, in je eentje met twee kinderen naar het strand!
Ik heb de neiging een cocktail te bestellen maar het is pas tien uur
Totdat de jongste moet plassen. ‘Doe maar in de zee, dat doet iedereen schat. We noemen het gewoon de weezee.’ Ze kan er niet om lachen. Sterker nog, ze vindt mijn opmerking voldoende input voor een vijfsterren driftbui en blijft net zo lang gillen en krijsen dat ik toch maar besluit een echte wc op te zoeken.
Na een indrukwekkende plas heb ik de neiging een cocktail te bestellen, maar het is pas tien uur dus bestel ik een koffie en ook maar gelijk twee ijsjes in een poging de sfeer een beetje omhoog te krikken. Het werkt minimaal. Mijn zoon wil terug de zee in, mijn dochter een zandkasteel bouwen. Allebei lopen ze een andere kant op en ik voel de stress weer opkomen omdat ik maar 1 paar ogen heb op het steeds drukker wordende strand.
‘Ik vind het zo knap van je, dat je in je eentje met twee kinderen naar het strand gaat!’ Het is een appje van een vriendin. Een appje dat ze vijf uur geleden heeft verstuurd. De afgelopen vijf uur heb ik geen moment op mijn telefoon gekeken omdat ik als een havik van het ene naar het andere kind heb gekeken. ‘Thanks, maar ik doe het nooit meer’, app ik haar terug. ‘De volgende keer ga ik weer lekker in mijn eentje, zónder kinderen!’
Geen reacties