Doorzetter

Elsbeth is moeder van Keet en Teun. De dochter over wie ze al blogte toen ze nog in haar buik zat is inmiddels 17 en doet eindexamen.

Het zag er niet best uit na haar eerste toetsweek in november. Keet doet eindexamen havo. Vanwege haar Olympische avonturen heeft ze haar eindexamen in tweeën geknipt. Vorig jaar haalde ze Nederlands en Duits binnen, dit jaar doet ze de rest. De verdeling klonk logisch toen we het drie jaar geleden afspraken. Maar dat ze een jaar geen Frans en geschiedenis had gevolgd, en dat er een leven vol Olympische spanning en een grote wedstrijdreis naar Amerika tussen zat hielp niet echt mee. Dus nu zat ze met een cijferlijst die niet vrolijk stemde. En ook toen we met haar meekeken naar de weging van de cijfers en de cijfers die nog van vier havo stonden werd de sfeer er niet beter op. Want het was zeker niet haar bedoeling nog een jaar langer over de havo te doen.

Ze moest aan de bak. Gelukkig was het stil in wedstrijdland en stond er voorlopig niks gepland. Ze volgde meer lessen dan ooit. Ze concludeerde dat dat eigenlijk best nuttig was. Ze rondde haar profielwerkstuk af, zat op haar kamer geschiedenis en economie-video’s te kijken, volgde in het weekend extra economie- en geschiedenistrainingen die de school aanbood.

Ik dacht terug aan het achtjarige meisje dat ze ooit was. De blonde tomboy die op voetbal zat en die maar wat deed tijdens wedstrijden. Ze ging er niet echt voor. ‘Ze is niet echt een doorzetter hè,’ zei ik tegen Henno langs de lijn. Ik zag het ook op school waar ze vaak het liefst de makkelijke weg koos en werkjes regelmatig afraffelde.

Maar toen ontdekte ze het skateboarden

Maar toen ontdekte ze het skateboarden. Elke dag fietste ze na school naar Skatepark Utrecht. Uren achter elkaar kon ze op een trick oefenen tot ze hem kon. Urenlang stond ik langs de kant omdat ze pas weg wilde als die trick haar gelukt was. En de rest is geschiedenis zou ik bijna clichématig willen zeggen. Al dat harde oefenen, het vallen en opstaan, bracht haar de wereld over, bracht haar naar Tokyo deze zomer, maar bracht haar vooral ook zelfvertrouwen en de wetenschap dat oefenen loont.

‘Ze is niet echt een doorzetter,’ was het bij Keet. ‘Als kind was Elsbeth al angstig,’ was het bij mij. ‘Ik heb nou eenmaal geen talenknobbel,’ dacht Henno toen hij op de havo slechts drieën en vieren haalde voor Engels. Diezelfde man die terugkomend van zijn wereldreis Australië Engels sprak alsof hij nooit anders had gedaan.

‘Mensen,’ schreef Keet gisteren in onze ‘Olliebeuvings’ app-groep. ‘Raad wat ik voor Frans heb.’ Ze had vorige week de laatste toetsweek, met daarin een mondeling Frans.
‘Vertel,’ app ik terug.
‘Raad ;)’
‘Een 6,5?’
‘Nope. Hoger.’
‘6,8,’ typ ik met een smiley erachter.
‘HOGER,’ is haar reactie.
‘Oké ik zeg het wel gewoon haha.’
…
‘Een 8!!!!!’

Het was het laatste cijfer dat ze nog moest horen. De 10 voor Engels, de 7 voor geschiedenis en de 5,5 voor economie die ze al had teruggekregen hadden al tot feestvreugde geleid in huize Oldenbeuving, maar deze 8 voor het vak dat behoorlijk was weggezakt maakt het af. Ze gaat vol vertrouwen het centraal eindexamen in. Ik ben zo trots op mijn doorzetter. En ik ben overigens niet dat angstige meisje (meer).