Kleuter, Lees

Dan bestel je dat toch?

‘Waar is eigenlijk onze goudvis?’ (dood)

‘Waarom heb ik twee voeten?’ (daarom)

‘Mag ik een hert?’ (nee)

Geen idee waar de vragen die ik dagelijks op me afgevuurd krijg vandaan komen. Het antwoord weet ik overigens ook vaak niet.

‘Mogen we een dierenmasker?’ was de vraag vanmiddag. Ook hier wist ik het antwoord niet direct op. En zonder na te denken was ik dierenmaskers aan het googelen. En vond ik allemaal leuke pandamaskers in verschillende webshops.

Soms ontwikkelen kinderen een bepaald idee ergens over. Ondanks dat je ontelbare keren gezworen hebt dat jouw kinderen zoiets nooit zouden gaan zeggen of doen. ‘Dan bestel je dat toch’ is hier zo’n dingetje. Dat is het levensmotto van mijn beide kinderen geworden.

Terwijl op mijn laptop de pandamaskers verschijnen, vrees ik dat ik deze gewoonte zelf veroorzaakt heb. Aangezien ik vaak nogal hersenloos van alles en nog wat op internet opzoek en negen van de tien keer datgene wat ik vind bestel, omdat ik ervan overtuigd ben dat ik het nodig heb. Of zij mij overtuigen dat ze het heel hard nodig hebben.

Ik ben inmiddels pro in bestellen via het wereldwijde web. Trok ik jaren geleden een hele dag uit voor het inkopen van Sinterklaascadeaus, zo trek ik daar nu één avond op de bank voor uit, met als resultaat een oververhitte Rabobank-app en een lege telefoonbatterij. En een lekker warm dekentje over me heen. Dat dan weer wel. Ik ben tenslotte pro.

Alles is bestelbaar en onze kinderen groeien daar mee op. Ze hebben geen zin meer om naar de stad te gaan voor een nieuwe jas. Zelfs het willen hebben van een pandamasker is op te lossen middels het dan-bestel-je-dat-toch-motto. Ik kreeg vroeger een wit vel papier, een schaar, twee elastiekjes, een wc-rol en een zak watten. Mijn ouders lieten me net zo lang aanklungelen totdat mijn creatieve brein het masker voltooid had. Ik heb het vermoeden dat ik als kind trotser op mijn zelfgemaakt masker was, dan mijn kinderen zijn op een doos van bol.com met daarin een perfect pandamasker.

Dus wat zit ik hier te doen achter mijn laptop?????

Ik klap mijn laptop dicht. Ik zie hier een leermoment. ‘Bestellen op de computer kost geld hè,’ probeer ik ze uit te leggen. Volgens mij denken mijn kinderen namelijk ook dat bestellen gratis is. In een winkel betaal je met tastbaar geld; bestellen is ‘gewoon’ bestellen. Ze kijken me verbaasd aan en ik haal opgelucht adem omdat ik volgens mij zojuist de spijker op z’n kop sloeg.

‘Dan bestel je toch geld!’ Zegt het driejarige gedaante vervolgens droogjes. Leuk geprobeerd mama. Maar dit issue krijg ik ze blijkbaar nog niet direct aan het verstand gebracht. Enthousiast roep ik dat we ook een pandamasker kunnen maken. Vanaf nu ga ik het allemaal anders doen. Ik annuleer alle doorgegeven bestellingen en dirigeer mijn koopverslaafden in de dop naar de knutseltafel.

Vanaf nu bestellen we niet meer. Nou ja, alléén nog jurkjes voor mezelf dan. Dat hoeft niemand hier in huis tenslotte te weten. Behalve de pakketbezorger, maar die houdt zijn mond wel.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter