Sinds vorige maand hebben een nieuwe bloggende moeder in het team! Cezanne is moeder van een 13- en een 16-jarige en gaat de afdeling pubers voor haar rekening nemen. In dit blog lees je hoe ze die pubers soms ontvlucht…
“Is er nog kaas?”
“Mam, waar ligt mijn jas? Mijn Duitse boek? Mijn hockeytas?”
“Mam, kijk nou hoe Cooper kijkt.”
Dit soort vragen, de hele dag. Als ik beneden ben, ben ik een loket dat altijd open is. Met mij in beeld daalt de zelfredzaamheid van de kinderen (en mijn man) met sprongen. Terwijl ik als beroepsintrovert lekker ga op rust, oplaad van alleen zijn en graag mijn eigen gedachten afmaak. Na een lange dag buitenwereld, keer ik graag naar binnen.
Daarom deed ik al een tijdje tijdens het koken mijn draadloze oortjes in. Zo sluit ik me af, doe ik net of ik hun vragen niet hoor, zodat ze zelf eerst op zoek gaan naar het antwoord en luister ik muziek die ik leuk vind. Scheelt ook een hoop playlistcommentaar. Zo kook ik me heel zen richting het avondeten. Iedereen happy.
Mijn innerlijke einzelgänger vond dat dit naar meer smaakte. Ik kreeg een plan. En tijd. En ontspuldrang. Want waarom hebben alleen mannen recht op hun eigen cave? Als ik ’s avonds een boek wil lezen terwijl de rest een keiharde actiefilm kijkt, lukt het me niet om me te concentreren. En lezen met oortjes leidt me ook te veel af. Dus ik ging aan de slag. Met het eigen kantoor dat ik al jaren thuis heb, maar waar ik buiten werktijd nooit ben. Niet vreemd want het is de oude babykamer waar ik links van de strijkplank en rechts van het wasgoed achter mijn computer zit, in gezelschap van de oude stofzuiger en een stapeltje kleding voor de kringloop.
Tot begin dit jaar. Ik sleepte een gammel kastje weg. Maakte een ritje naar de kringloop. Zette mijn bureau op een andere plek. Kocht een hippe toolbox voor mijn pennen, herontdekte de fotoservice voor leuke uitvergrotingen van vakanties en haalde een schilderij uit mijn ouderlijk huis van zolder en sloeg rücksichtslos wat spijkers in de muur (hier doorgaans strikt verboden) voor een vrije interpretatie van een artwall.
Tot slot ging ik naar Ikea voor een luie stoel. Het werd een groot roze exemplaar. En daar zit ik dan: met een boek, een leeslampje, een beginnersleesbril (wat een genot!) en een kop thee bij mijn geliefde bloemenschilderij. Sommige weken ben ik hier vaak, soms ook tijden niet. Maar het idee dat ik hier ’s avonds kan gaan zitten zonder gestoord te worden, is iets om enorm blij van te worden.
“Mag ik in jouw stoel mijn boek voor school uitlezen? Dan kan ik me goed concentreren”
“Zal ik nou volgend jaar Duits of Spaans kiezen?”
Mijn womancave blijkt meer functies te hebben. De stoel nodigt uit tot goede gesprekken met de kinderen en blijkt ook voor hen een fijne plek om te ontprikkelen. Mijn hok blijkt een groter doel te dienen en is niet alleen een plek voor mezelf. Nu alleen hopen dat ie niet té populair wordt. Zul je zien dat ik hier straks ook mijn oortjes in moet.
Wie is Cezanne?
Cezanne (49) vond zichzelf aardig ingewerkt in het moederschap. Toen haar zoons (nu 16 en 13) naar de middelbare school gingen, kreeg het moederschap een nieuwe dimensie. Een fase met koude frikandelbroodjes voor de lunch, nieuwe vriendschappen met onbekende kinderen, merkkledingwensen en puberperikelen als hermetisch afgesloten badkamers en verloren telefoons. Lastige onderwerpen als vuurwerk, energiedrankjes en alcohol doen hun intrede en hoe houd je pubers eigenlijk gemotiveerd (wie het weet, mag het zeggen)? Cezanne schrijft de komende tijd over de Afdeling Hormoonhuishouding thuis. En oh ja, kan iemand ook eens die hond uitlaten?
Geen reacties