Dé etiquette. Mijn kinderen hebben daar sowieso al een gebrek aan, maar soms zou ik willen dat er een etiquetteknopje op hun neuzen zat. Dat knopje dat ik dan soms even op aan kon zetten, tijdens verjaardagen of andere familiare gelegenheden. Zeker wanneer er familie is, die eigenlijk geen familie is.
Een paar voorbeelden: Mijn kinderen vragen óveral waar ze komen om eten. Zelfs als ik er voor vertrek nog een half ontbijtbuffet ingeduwd heb. Ze vragen om eten, maar bedoelen snoep. En ze gaan met zelfgeknutselde lampionnen langs de deuren, ook als het geen Sint Maarten is.
Verder weten mijn kinderen zo ongeveer in elke winkel waar het personeelstoilet is, en als ze dit nog niet weten vragen ze hier schaamteloos om bij de mevrouw van de broodafdeling.
Cadeautjes. Nóg zo’n item waarbij ik graag iets meer etiquette zou willen zien. Althans, dat ze gewoon even wachten tot ze een handje hebben gekregen en het woord gefeliciteerd hebben aangehoord. Dat zou fijn zijn. En geen cadeaus openen die niet van jou zijn. En vooral niet zeggen dat het gegeven cadeau lelijk is. Hou dan gewoon je mond dicht a.u.b.
Mag ik in de tuin plassen? Mijn piemel gaat niet naar beneden. Mama, je bent dik. Mama zegt altijd dat ik geen kut mag zeggen, maar zelf zegt ze elke dag kut. Mama heeft een tijgerpyjama. Mama slikt een medicijn anders krijgt ze een baby in haar buik. Krijg ik nu een baby in mijn buik? Heb ik in jouw spleet gezeten? Wat is dat? (bij het zien van een tampon). Tientallen opmerkingen waarvan ik liever had dat ze ze thuis op de bank zouden maken, in plaats van in een ramvolle Ikea.
En voor alle mensen die nu hardop tegen hun scherm zeggen dat het gewoon een kwestie van opvoeden is: morgen begin ik aan poging 2.342. Verder overweeg ik inmiddels een Franse kostschool of misschien een Franse nanny. Want Franse kinderen schijnen alles wél netjes te doen. Die blijven zelfs aan tafel zitten in restaurants. Althans, volgens dit boek. Misschien dat eerst maar eens lezen.
Geen reacties