De lach

Elsbeth is moeder van Keet (17) en Teun (11). Deze week hoorde ze de kroonprinses, die achttien werd praten. Op de een of andere manier liet haar dat niet koud.

Ik zit in de auto als ik op radio 1 de persconferentie van prinses Amalia hoor. De vragenronde is begonnen: ‘Veel kinderen van het Jeugdjournaal dromen er wel eens van een goede koningin te worden. Maar wat vindt u een goede koningin en hoe gaat u dat leren?’ vang ik op. ‘Er is geen school voor koningin worden,’ antwoordt de prinses, ‘niet zoals voor advocaat, docent, of een bakker of noem het maar op.’ Haar woorden zijn afgewogen. Ze noemt niet voor niets drie verschillende soorten beroepen die iedereen zullen aanspreken. Natuurlijk is het ingestudeerd. Maar waarom voel ik dan toch die brok in mijn keel?

‘Goed gedaan,’ hoorde ik Maxima iets eerder nog nét zeggen toen Amalia haar speech had afgerond. En als ik later de video van de persconferentie terugkijk op NU.nl zie ik bij onze koning waterige ogen als zijn dochter haar speech op formele toon voordraagt. Bij het vragenrondje van de journalisten zie ik twee ouders die uit hun voegen barsten van trots.

Vorige week zat ik naast mijn eigen kroonprinses van zeventien in de auto richting school voor een mentor-gesprek. Mijn meissie die volgende zomer ook achttien wordt. Die zelf mag kiezen wat ze gaat doen als ze haar havo af heeft. ‘Hoe zie je volgend jaar eigenlijk voor je?’ vroeg ik aan mijn dochter die vocht tegen een jetlag. ‘Ik denk dat Anouk dit straks ook gaat vragen.’ Keet lachte een beetje. We waren op weg naar Anouk, haar mentor en LOOT-coach op school. Keet is vier weken naar Amerika geweest voor verschillende skateboardwedstrijden en om te filmen met haar boardsponsor. Nu wacht school weer. Want er moet ook nog eindexamen gedaan worden dit jaar.

‘Ik weet het echt niet,’ antwoordt Keet op mijn vraag.

Toen ze twee jaar geleden haar vakkenpakket en haar profiel koos, hebben we het gehad over haar beroepskeuze, en studierichting. Maar er kwamen Olympische Spelen tussendoor. En andere buitenlandse wedstrijden. De focus lag niet op een vervolgstudie uitkiezen. Maar de tijd tikt door. ‘Ik weet het echt niet,’ antwoordt Keet op mijn vraag. Te moe om na te denken na een veel te korte nacht. Ik denk dat ik het wel weet.

Alhoewel we eerder bespraken dat een studie communicatie of journalistiek wel iets voor haar zou zijn lijkt het nu niet meer dan logisch dat ze dat niet direct gaat doen. Met het wedstrijdschema van nu, de volgende Olympische Spelen en de vele mogelijkheden die haar nu worden geboden lijkt de keuze voor één of twee tussenjaren logischer. Bevestigt haar mentor ook later in het gesprek.

Amalia vertelt ook over haar tussenjaar. Dat ze enorm veel heeft geleerd, veel interessante mensen heeft ontmoet. En dat ze die ervaringen meeneemt naar de toekomst. Deze achttienjarige is in zoveel dingen zo het tegenovergestelde van Keet. In kleding, in toekomstperspectief, in haar omgeving en interesses, in haar nu al koninklijke tongval. Zo anders, maar in zoveel dingen zie ik ook veel gelijkenis met mijn eigen jongvolwassene. Twee meiden die aan het begin van een nieuw avontuur staan. Die daar aan de ene kant duidelijke ideeën over hebben, maar aan de andere kant af en toe onzeker richting hun ouders blikken. Amalia vertelt hoe ze van haar tussenjaar en haar nieuwe vrijheden geniet. Dat ze weg van huis is, haar eigen keuzes kan maken. ‘Maar,’ zegt ze, ‘soms zou het ook fijn zijn als mijn ouders er zouden zijn en zouden zeggen ‘je moet nu even dit doen’.’

Ondertussen kan ik mijn ogen ook niet afhouden van de prachtige Maxima die met een herkenbare brede stralende lach naar haar dochter en de zaal in kijkt. De lach van Maxima, die eigenlijk de lach van alle moeders vertegenwoordigt die trots zijn op hun dochters. Misschien was dat de brok in mijn keel die ik voelde.