Toen Zora nog een kleine baby was, liet ik haar vaak huilend achter bij de crèche.
Eigenlijk zette ze het altijd op een brullen als ik de kamer uitliep. Of dat nou thuis was als ik naar het toilet ging, of als ik bij iemand op bezoek was en naar de keuken liep…
Als meelevende moeders dan tegen me zeiden: rot hè om haar zo achter te laten, mompelde ik vaak iets van: ja, leuk is anders en dan stoof ik snel de deur weer uit. Want hoezeer ik hun bezorgdheid ook waardeerde, ik had er eerlijk gezegd niet zo’n moeite mee. Dacht ik. Ik wist namelijk dat het maar één minuut duurde, die huilbui. Het was inmiddels een beetje routine geworden. Ik bracht Zora, ik gaf haar aan de leidster, dan begon ze te huilen, gaf ik Zora een kus, zei haar dat ik haar straks weer kwam halen en draaide me om. Ik was inmiddels erg bedreven in het doen alsof het me niets deed.
Dat ging lange tijd prima totdat Quin een keer meeging om Zora te brengen. Quin kon er met zijn pet niet bij. ‘Mama, Zora huilt! Dat is toch zielig! Dan kun je toch niet zomaar weggaan? Is er dan niemand die haar troost?’Ik snapte zijn verontwaardiging heel goed. Want thuis waren dat vaak míjn woorden als Zora verdrietig was en ik even geen tijd had om meteen op haar af te rennen. De knoop die ik ineens in mijn maag voelde babbelde ik weg door over het avondeten te beginnen.
Een huilend kind achterlaten is natuurlijk helemaal niet leuk. Hoe anders gaat dat nu. Het kwartje van het dag zeggen lijkt ineens gevallen. Als ik, of Rudolf, of Quin op het punt staat om weg te gaan, wappert Zora al enthousiast met haar handje en steekt ze haar kin naar voren waarmee ze laat weten graag een kusje te willen.
Ook het afscheidsritueel op de crèche gaat nu zoals elke moeder zou willen. Dag dag! Zwaai! Mwah! Kusje.
En toch.
Geen huilende Zora meer die zich als een aapje op mij vastklinkt, geen sussende woorden meer in haar warme, rooie oortje, geen armpjes om mijn nek die mij net meer los willen laten. Dag dag, mama, ga nou maar!
Niet eerder voelde ik me zo misbaar. Leuk is toch anders.
Geen reacties