In de wachtkamer

Het heeft toch iets aandoenlijks, zo’n gynaecologie afdeling. Bolle babybuiken, bolle buiken zonder baby, lege potjes die zorgvuldig richting de toiletten worden gedragen, en volle potjes die nog zorgvuldiger terug naar de balie worden gedragen waar ze liefdevol bestickerd worden. Vrouwen in wijde luchtige jurken die puffend op een bankje tegen hun partner zeggen dat ze zin hebben in een gebakken ei. Partners die dan een goedkeurend knikje geven en vervolgens hun ogen laten afdwalen naar de twintigweken-folder die ze stevig vasthouden alsof hij van goud is. Maxi-Cosi’s met ingepakte baby’s onder bloemige dekentjes, met op hun hoofdjes wollige mutsjes, en oma’s die daarboven de hele symfonie van Bach zingen. Baby’s die verplaatst worden van de Maxi-Cosi naar de arm van de verse moeder, naar de arm van de verse oma, naar de schoot van de verse moeder, en weer terug onder het bloemige dekentje.

Iedereen in deze wachtkamer kijkt trots. De zwangere vrouwen kijken liefdevol naar de perzikzachte baby’s en denken waarschijnlijk aan het moment dat ze er zelf zó bij zullen zitten. De nieuwbakken moeders kijken trots naar hun geproduceerde kroost. Onder dat bloedhete bloemendekentje. En niet te vergeten de oma’s, waar het woordje trots van hun voorhoofd druipt.

En ik zit daar tussen. Ik aanschouw de hele happening in de wachtkamer en voel spontaan weer de weeën. Opeens snap ik waar het woord wee-moed vandaan komt. Weemoed naar de voorbeeldige baby. Die baby met de soepstengel die later mijn auto vol smeerde met zonnebrandcrème. Naar die baby onder dat dekentje die later haar eigen haren afknipte, één dag voor de familiefoto-fotoshoot. Die baby die later de trap zou verven met tomatenketchup, die me tegenwoordig vragen stelt over piemels en me ’s nachts komt mededelen dat hij een sok kwijt is. Weemoed omdat ik hier niet voor een verse nieuwe baby zit, maar voor een uitstrijkje. Ik zucht even diep, dat doen we allemaal in deze wachtkamer. Op deze plek hoef ik in ieder geval mijn buik niet in te houden. En dat is wel fijn.