Nieuw blog van Lisa. Die haar gedachte laat gaan over ‘het ideale plaatje’.
Tevreden zit ik op een tuinstoel, de voorjaarszon op mijn gezicht. Voor mijn neus een kop koffie. De Blond Amsterdam-mok waarin de koffie dobbert maakt mij intens gelukkig. Kijkend naar de twee mooiste kindjes op deze wereld, die met volle overgave de mieren zwemles geven. Gelukkig zijn. Gewoon even heel gelukkig zijn, en dat gevoel voelen.
Dit is míjn ideale plaatje. Maar hoe ontstaat een ideaal plaatje, en wie beslist hoe dat plaatje er dan uit ziet?
Ik bedenk hoe het plaatje zich bij mij gevormd heeft. Op jonge leeftijd krijg je ‘het’ ideale plaatje er ingeperst: Vader, moeder, jongen, meisje. En hond. Op de hond na, had ik uiteindelijk dit plaatje – exact zoals omschreven in de boekjes – bereikt. (De hond was overigens een goudvis bij ons, die hemelde, verdween in de wc-pot, en zijn vermissing werd door de peuter pas na maanden ontdekt) maar dat terzijde.
En toen kwam het. Want wanneer kwam het punt waarop ik begon na te denken over het ideale plaatje? Juist. Precies op het punt waarop ik hét ideale plaatje had.
Ik realiseerde me dat dit niet het ideale plaatje was. Al zag het er voor het oog zo wel uit. En dit plaatje loslaten, was een lange moeizame weg. Voornamelijk de mensen om ons heen, die vol onbegrip reageerden met de woorden ‘ja maar jullie hébben toch álles!’ Ja. Ja. Hébben. Álles. Ik kon me door opmerkingen van dat kaliber toch menig keer kwaad maken. Álles hébben, is ook niet álles. Dacht ik dan.
En toen bereikte ik het punt, dat ideale plaatje los te laten. En een nieuw ideaal plaatje te maken. Een voor mij ideaal plaatje. En op dat plaatje staan dan misschien geen vader, moeder, jongen, meisje. En hond. Maar op dat plaatje, kijkt wél iedereen gelukkig en staat er op ieders gezicht in mijn ideale plaatje een lach.
En op de vraag terug te komen, wie beslist hoe dat plaatje er dan uit ziet? Dan beslis jij. En niemand anders dan jij zelf.
Wie is Lisa?
Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.
Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.
In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.
Geen reacties