Bloed

Marloes is moeder van Willem (5 jaar) en Guusje (3 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

Met twee treden tegelijk sjees ik de trap op. Ik moet al een half uur piesen, maar ik stond te lang te kletsen bij het kinderdagverblijf. Op de fiets heb ik mijn bekkenbodemspieren uitgedaagd om mij blaas nog even op slot te houden, maar nu geven ze het bijna op. Natuurlijk zit mijn zoon net uitgebreid met de iPad op de wc beneden, dus moet ik noodgedwongen uitwijken naar boven.

Precies als ik zit en opgelucht los kan laten, komt mijn dochter de overloop letterlijk op gegleden op haar sokken. Ik zie nog hoe ze probeert af te remmen, maar het is te laat. Met een smak valt ze voorover, haar kin op de harde tegels van de badkamervloer.

Ik kan niets doen

Ik kan niets doen, als ik nu opsta stroomt de pies langs mijn benen. “Teeeeeed, Ted kom snel naar boven, Guus is echt heel hard gevallen”, schreeuw ik vanaf de wc terwijl ik probeer af te knijpen. Ondertussen gilt mijn dochter het uit van de pijn en schrik. Dat is in ieder geval goed, denk ik bij mezelf, huilen is goed.

Met mijn onderbroek nog halverwege mijn knieën sta ik op van de wc, mijn ogen half dicht. Laat er geen bloed zijn, alsjeblieft laat er geen bloed zijn. Als ik ergens niet tegen kan is het bloed, gebroken botten, zichtbaar vlees, losse tanden en alles wat maar met een wond te maken kan hebben.  

Zijn haar tanden nog heel?

Mijn vriend is met drie reuzenstappen boven en tilt onze kleine prinses tegen zich aan. Ze snikt met lange uithalen. “Is er bloed? Bloedt ze? Zijn haar tanden nog heel? Voel aan haar tanden!” Ik gil in paniek allerlei commando’s, maar mijn vriend blijft de rust zelve en komt tot de conclusie dat alles er nog op en aan zit, zonder een druppel bloed.

Opgelucht neem ik de ontroostbare peuterette van hem over. Deze keer liep het goed af. Maar ik vrees voor een volgende keer, want er komt een dag dat ze me gaan verrassen met veel bloed, botbreuken en hechtingen, dat kán niet anders. Tot die tijd maar oefenen met vooral relaxt te blijven en hopen dat er dan ook iemand in de buurt is…