Lees

Geen keus

Michelle is moeder van Amber (7) en Nova (3) en getrouwd met Marcel. Het nieuws over de anti-abortus wetgeving in Amerika kwam bij haar hard aan.

‘Mevrouw komt voor een abortus-curettage,’ hoor ik de verpleegkundigen tegen elkaar zeggen wanneer ik naar de operatiekamer word gerold. Ik zie een schrikreactie bij de 18-jarige stagiaire.
‘Geen zorgen, het is al dood,’ wil ik zeggen, maar mijn zwarte humor verliest het van de spanning die ik al weken voel.

Positieve spanning van tien weken zwangerschap, de blijdschap en het kindje dat zó welkom was. Maar ook van de negatieve spanning van de miskraam die volgde. Een miskraam die ik snel wilde vergeten, maar die mijn lichaam niet wilde afstoten. Vele bloederige weken niet. Ondanks het wachten, herhaaldelijk toedienen van pillen, en nog meer wachten.

‘Je moet nu zo snel mogelijk gecuretteerd worden, want dit duurt veel te lang,’ zegt de gynaecoloog bezorgd op die donderdag aan het eind van de dag.
‘Wanneer dan? Want ik heb eigenlijk weinig tijd qua werk,’ is mijn robot-achtige reactie.
‘Ik plan je morgenochtend meteen in, je hebt geen keus’.

Het is hard en rauw.

Dus daar lig ik dan op die kille operatiekamer, klaar om die allereerste zwangerschap, die we na jaren van twijfelen weloverwogen hebben besloten, af te breken. Omdat het vruchtje niet meer leeft en mijn leven in gevaar is wanneer het niet zo snel mogelijk verwijderd wordt. Het is hard en rauw.

Maar gelukkig hád ik deze optie. Een die in veel staten in de VS -of moet ik zeggen Gilead- op dit moment niet meer bestaat.

‘Mevrouw is helaas overleden,’ hadden de verpleegkundigen dan tegen elkaar gezegd.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter