Lees, Tiener

Kindermishandeling

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (9) en Nova (5).

De paniek in de klas is voelbaar. Er wordt van alles geroepen, waaronder ‘kindermishandeling!’ en: ‘ik heb kinderrechten!’. Een meisje zit angstig onder de tafel alsof ze zich verstopt voor een politie-inval en verschillende kinderen bedekken hun haar met hun handen. De juf sommeert iedereen te gaan zitten en rustig te blijven, maar telkens als ze links een brandje blust laait rechts het studentenprotest weer op.

Ik ben met twee andere moeders in groep 7, de klas van mijn dochter Amber, om haar en haar klasgenoten te onderwerpen aan een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving. Althans, zo lijkt het. In werkelijkheid zijn we hier voor de periodieke luizencontrole, waarbij we met een ontsmet kammetje uiterst voorzichtig en pijnloos de haren van de kinderen controleren. Iets wat ze al sinds hun kleuterjaren gewend zijn, dus deze massahysterie zorgt voor een hoop verbazing op mijn gezicht. Ik heb dit in mijn jarenlange carrière als luizenmoeder nooit zo meegemaakt.

‘Gatver! Euw! Het stinkt!’ roept er een over het ontsmettingsmiddel waar wij de kammetjes na elk kind indopen, en kijkt erbij alsof het een overvolle festivaldixie betreft na een lang en warm weekend Lowlands.

Ik denk weemoedig terug aan de tijd dat ze kleuters waren

Voor de zomer had ik al wat pubertrekjes in deze -toch al best mondige- groep waargenomen, maar nu lijkt het alsof ik de eerste de beste middelbare school ben binnengestapt. De vakantieperiode heeft kennelijk voor een flinke puberteitstoename gezorgd. Het is intens, en ik denk weemoedig terug aan de tijd dat ze kleuters waren en me verlegen hun lieve hoofdjes lieten controleren.

‘Boaz kijk voor je!’ roept de juf naar een kind dat zich, inmiddels wild om zich heen slaand, lijkt te verweren tegen een waterboarding. Dat deze controle -vooral bij de kinderen met korte koppies zoals hij- een kwestie van seconden is lijkt hem niet uit te maken en mijn herhaaldelijk noemen van dit tijdsbestek ook niet, dus de onrust is real.
‘Doe normaal!’ zeg ik in mijn hoofd, ik doe mijn best níet te zuchten en ook vooral níet met mijn ogen te rollen om al deze aanstellerij. Het is natuurlijk de klas van Amber en ik zie hoe ze zich geneert voor de situatie en misschien ook wel voor mij. Wat ik in geen geval wil is dat ze straks gedoe krijgt over haar gekke moeder die naast martelen hier ook nog stom over had gedaan.

Als de andere moeders en ik de klas uitlopen kijken we elkaar ietwat gedesillusioneerd, maar ook opgelucht, aan. Want we vonden godzijgeprezen geen luizen in groep 7. Ik vraag me af hoe de reactie was geweest als er wél luizen waren geconstateerd. Waarschijnlijk een klassikale aangifte van kindermishandeling tegen ons, de luizenmoeders.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter