Met zonder zijwielen

Marloes is moeder van Willem (6 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Mama mag ik met zonder zijwielen oefenen?’ Vier (en een belangrijke half) jaar is ze inmiddels en het wordt inderdaad weleens tijd om zonder zijwielen te fietsen. Waar ik bij haar broer met drie jaar enthousiast mee huppelde om hem los te leren fietsen, heb ik er bij haar nog geen tijd voor gehad. Of nou ja, geen zin is misschien beter gekozen. Ik ben er in ieder geval nooit over begonnen, maar volgens haar is het tijd. En volgens mij ook.

Vastberaden en kordaat stapt ze op haar fiets. Na de eerste meters voel ik al hoe mijn bloeddruk stijgt en zweetdruppeltjes prikken in mijn nek. Misschien had ik toch mijn trui uit moeten doen. ‘Trappen, kom op, doortrappen!’ Mijn stem bereikt die rare stemhoogte en fanatieker dan bedoeld hoor ik mezelf schreeuwen dat ze moet sturen! ‘Zelf sturen! Naar links naar links! Ik bedoel, die kant op! Nee dat is niet links, ja die kant op, goedzo!’

Niet loslaten mama!

Terwijl ik haar instructies geef waar ze naartoe moet fietsen en hoe ze moet remmen – dus niet met de neuzen van haar schoenen-, veeg ik het zweet van mijn voorhoofd. Mijn kleine Dumoulin trapt nu flink door en ik voel dat ik haar schouder nog maar heel losjes aanraak.

‘Niet loslaten mama!’ Maar dat ga ik wel doen natuurlijk, er is maar een manier om het te leren, denk ik bij mezelf. ‘Goed zo Guus! JAAAA kijk je kan het! JE FIETST LOS!’ Waarschijnlijk kunnen ze kilometers verderop inmiddels ook horen dat mijn dochter zonder zijwielen fietst.

Op een lullig drafje ren ik een paar meter achter mijn fietsende dochter aan als ik het zie gebeuren. De draai van het stuur, de vaart die ze blijft maken, richting de muur. ‘Remmen! Remmen Guus, je moet remmen! Terugtrappen! REMMEN!’

Daar ligt ze

Ze remt. Met haar handen. Ik zie hoe ze het stuur loslaat en naar de schuur reikt, alsof ze die uit de weg wil duwen. Daar ligt ze. Schrammen op haar armen, haar fiets over zich heen. Luid brullend, met diepe uithalen en dikke tranen. In het dorp verderop weten ze inmiddels ook dat deze oefening gestaakt is.

Woest kijkt ze me aan. Het is mijn schuld. Ik mocht haar niet loslaten. De schuur is stom. Met de stoom uit haar oren gooit ze haar fiets aan de kant. ‘Ik wil weer met zijwielen!’ Nog even probeer ik haar ervan te overtuigen om toch weer op te stappen, omdat ze anders misschien nooit meer wil. ‘Nee. Pas weer als ik in groep 8 zit!’