Ben jij mijn kind?

Anke blogt sinds een tijdje over haar zoontje Sieger, die – naar eigen zeggen – een meisjes-jongen is. Sieger heeft ook een broer, Hidde. Een heel ander kind, en zoals in dit blog te lezen is, met ook een heel ander karakter dan zijn moeder.

Boem! De voordeur klapt met een fikse dreun dicht. Als Hidde binnenkomt uit school straalt de nukkigheid van zijn gezicht. “Is er iets?” vraag ik. Hij haalt zijn schouders op: “Ik wil het er niet over hebben.”

“Ik zie aan je dat er iets is en vaak helpt het dan om er over te praten, dat lucht op,” leg ik uit. Hidde gaat door met het uittrekken van zijn jas en schoenen en kijkt mij vervolgens geïrriteerd aan.

Als we aan tafel zitten en hij een glas limonade voor zijn neus heeft staan, probeer ik het nog eens: “Wat is er dan? Als je het aan mij vertelt, kan ik je misschien hélpen.” Hij draait zich om en gaat demonstratief met zijn rug naar mij toe zitten. Ik voel boosheid opkomen en wil iets zeggen, maar slik mijn woorden in en besluit te zwijgen. Hidde ook. Hij eet een stroopwafel en drinkt zijn limonade zonder iets te zeggen, nog altijd met zijn rug naar mij toe gekeerd. Zo zitten we zwijgend samen aan tafel. Ik kijk naar zijn rug, hij naar de muur.

Hij kan toch gewoon vertellen wat er aan de hand is?! Zo moeilijk is dat toch niet?! denk ik bij mijzelf. En ik maak mij zorgen, want het ziet er naar uit dat er iets vervelends gebeurd is. Dus doe ik toch nog een poging: “Als je het voor je houdt, blijf je alleen maar boos of verdrietig. Maar als je het aan mij vertelt, dan kan ik met je meedenken en dan kan ik je misschien helpen om het op te lossen.” Maar ik praat tegen een rug en krijg geen reactie.

Als zijn glas leeg is, loopt hij zonder iets te zeggen richting de trap. “Wat ga je doen?” Ik doe mijn best zo vriendelijk mogelijk te klinken. Maar mijn frustratie is inmiddels te groot. “Naar mijn kamer!” schreeuwt Hidde.

Ik onderdruk de neiging om achter hem aan te gaan en blijf lamgeslagen aan tafel zitten. In de stilte gaan mijn gedachten met me aan de loop. Hoe bestaat het dat wij (mijn man is bijna net zo extravert als ik) zo’n introvert kind op de wereld hebben gezet?! En waarom is ie zo stronteigenwijs (dat heeft ie dan weer niet van een vreemde, maar toch) en laat hij geen hulp toe?

Ik ben toch kindercoach? En dan kan ik @#*#> niet eens fatsoenlijk met mijn eigen kind praten, laat staan hem helpen. Ik wil iets doén, maar heb geen flauw idee wat nu zinnig is. Dus zit ik nog steeds aan tafel en kom tot niets. Ik weet dat ik niets anders kan doen dan accepteren dat hij mijn hulp en luisterend oor niet wil. Maar mijn hemel wat is dat af en toe moeilijk… je kind accepteren met alles wat er is.