Lees, Tiener

Ademruimte

‘Ga je mee de honden uitlaten? Ik moet even afkoelen,’ app ik de buurvrouw. Het was een hysterische ochtend geweest met de twaalfjarige.

‘Ja hoor,’ appte ze terug, ‘ik lig alleen nog in bed.’

‘Huh? Om 8.45? Hoef jij niet brood te maken, haren te kammen, handschoenen te zoeken, tien uurtjes in te pakken?’

‘Doet mijn man. Is beter voor iedereen besloten we laatst tijdens een huisvergadering.’

Jemig dacht ik. Wat een goed idee. Waarom sta ik eigenlijk vijf ochtenden per week om 7 uur op terwijl ik niet om 9 uur ergens op een kantoor wordt verwacht? Waarom blijf ik niet zelf liggen en laat ik mijn man de boterhammen smeren of zeggen dat ze gesmeerd moeten worden? Gewoonte? Een ingesleten patroon? Wordt het van me verwacht? Vind ik dat dat mijn taak is? Het antwoord was een mix van al die dingen, maar toen ik er echt en goed over nadacht, constateerde ik dat ik het belachelijk vond om te blijven liggen. Zelfs nu het even wat minder goed met me gaat, sta ik mezelf dat niet toe. Want moeders blijven niet liggen. Moeders zorgen dat hun kinderen gevoederd, gekamd, gekleed en met gevulde tassen de deur uitgaan.

En dat terwijl het er niet per se gezelliger is als ik erbij ben in de ochtendspits. De ochtend is voor mij het lastigste deel van de dag, en ook mijn temperamentvolle twaalfjarige is niet op z’n best tussen zeven en acht in de ochtend.

Ik heb mezelf de afgelopen jaren aangeleerd om niet te reageren op zijn commentaar op veel te late opstaan, het ontbijt (‘is dit geitenkaas? Het smaakt naar poep. Je moet niet naar de natuurwinkel. Daar verkopen ze kaas zonder kaas erin. Is dat brood van vorige week? Waarom is er geen chocopasta?), zijn huisgenoten (‘dwaasbananen’) en zichzelf (‘mijn haar zit pauperlelijk’) anders zijn we binnen de kortste keren in een eindeloze neerwaartse discussiespiraal beland.

Ik weet niet of het kwam door de stress om mijn gezondheid, een bijwerkingen van de medicijnen tegen epilepsie, maar de laatste weken lukte zwijgen of desnoods een beetje hummen, me niet meer. Mijn lontje was gekrompen tot formaatje kiezelsteen, waardoor ik zelf leek op een temperamentvolle tiener. En dus besloot ik het tijd was om het voorbeeld van mijn buurvrouw te volgen. Tenminste, gedeeltelijk.

‘Vanaf morgen mag jij brood smeren, ik zet thee, assisteer dochter met het maken van een paardenstaart, en ga dan weer naar boven,’ zeg ik tegen mijn man. Hij vond het prima.

En zo hoorde ik vanuit mijn bed hoe mijn twaalfjarige tegen zijn vader riep dat hij zich niet had te bemoeien met zijn gevoel, want het was zijn gevoel, ik hoorde de voordeur met een klap dichtslaan en het grind op het pad buiten uiteen wijken voor zijn driftige passen. Het deed me zeer dat ik hem niet gedag had gezegd voor hij de donkere winterochtend in verdween, dat hij boos het huis verliet, maar ik wist, deze tornado kost mij teveel.

‘Vanavond ga ik trouwens om half zeven naar yoga,’ zei ik toen mijn man me een kwartier later gedag zoende.

Die avond zette ik pasta pesto op tafel en vertrok naar de yogaschool.

‘Adem helemaal uit en voel de ruimte die je inneemt,’ zei de yogajuf tien minuten later. ‘Dat je hier nu bent betekent dat je voor jezelf hebt gekozen, en even niet meegaat in de waan van de dag, in wat er van je wordt gevraagd en verwacht. Dat is niet eenvoudig.’

Ik dacht aan het broer-zus gekibbel thuis, het commentaar op het eten, de discussie over wie er moest afruimen en ademde vol overgave uit.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Samira 10 december 2019 at 07:39

    Zo herkenbaar met 2 tieners in huis…. Hier doet mijn man de start en ik de avond…. Beide is niet uit te houden… En ook ik hoor vanuit mijn bed elke ruzie en gemopper…. En kruip dan nog eens lekker onder mijn dekbed…. Dat is ok als moeder, ze beseffen des te meer wat we voor ze doen… En worden zelfstandiger. En heel af en toe maak ik hun boterhammen klaar, en ze komen me dan echt bedanken. We hoeven als moeder niet elke scheet op te volgen….

  • Laat je reactie achter