Lees

De pijn van pesten

Het is de week tegen pesten. Onze blogger Inge schreef een tijd terug deze brief aan de moeders van kinderen die gepest worden. Ik vond het een mooi moment hem in de herhaling te gooien. Inge is getrouwd en moeder van een zoon van twaalf en een dochter van zes. Ze is ook weerbaarheidstrainer en helpt onder andere kinderen die gepest worden.

Lieve moeder,

Je voelde al een tijdje dat er iets niet helemaal klopt. Je onderbuik piepte en zeurde, maar je kon je vinger er niet op leggen. Je anders zo vrolijke kind zat steeds vaker met een benepen gezichtje op de bank. Als je vroeg wat er was, zei-ie: ‘niets’. Of liep hij boos de kamer uit. De juf of meester op school had die gedragsverandering ook gezien, maar wist ook niet hoe het komt. Maar je vertrouwde op je moedergevoel en bleef zeggen dat je kind altijd alles tegen je kon zeggen. En toen kwam het hoge woord eruit.

Wat zal je hart in duizend stukjes gebroken zijn toen je erachter kwam. Misschien werd je wel kwaad, wilde je het liefst meteen naar school benen om er een einde aan te maken. Gelukkig bedacht je je op tijd. Want een schreeuwende moeder op het schoolplein is voor niemand helpend. In plaats daarvan haalde je diep adem en besteedde je alle aandacht aan je kind.

In eerste instantie was het vast een hele opluchting, want je wist eindelijk wat er aan de hand was. Maar nu loop je al een paar weken met een enorme knoop in je maag. Soms breng je je aller-dierbaarste bezit huilend of met buikpijn naar school. Bespreekbaar maken durf je niet, omdat je bang bent dat het erger wordt. Dat is ook de grootste angst van je kind, van hem mag je echt niets zeggen. Je ziet dat-ie zich letterlijk kleiner maakt als hij over de drempel van school stapt. En weer krimpt je hart ineen. Elke dag weer.

Neem van mij aan dat het echt het aller, allerergste is als een kind zich niet gehoord voelt. Dat jij als moeder er voor hem obent, dat je hem gelooft, dat je naar hem luistert is van levensbelang. Dat heb je dus heel goed gedaan. Laat hem ook weten dat het pesten niet aan hem of haar ligt. Anders zijn, of onzekerheid, of gewoon heel slim zijn, is nooit, maar ook echt nooit een reden om gepest te mogen worden.

Daarom weet je dat je het toch met school moet bespreken. De meest traumatische ervaringen van gepeste leerlingen zijn de momenten waarop een juf niet ingrijpt, een meester de andere kant op kijkt, medeleerlingen achter je rug om lachen, er niemand naast je komt zitten. En allemaal omdat die omstanders gewoonweg niet weten wat ze wél kunnen doen. Ook de juf of meester is soms bang dat het pesten erger wordt. Klasgenoten houden wijselijk hun mond uit angst dat zij het volgende slachtoffer zijn. Die eenzaamheid, die is vaak het allerergst.

Daarom wil ik je op je hart drukken om toch alle moed bij elkaar te rapen en de juf of meester te vertellen wat er volgens jou speelt. Laat je leiden door je moederinstinct. Volg je gevoel. Want je weet: dit pesten moet stoppen. In de kern wil iedereen dat zijn kind met een veilig gevoel naar school kan. Spreek je angst uit, geef aan dat je van elke stap die ze nemen op de hoogte wilt worden gebracht, en bespreek die stappen ook weer met je kind. Hij bepaalt uiteindelijk wat er wel en niet gebeurt.

Tot slot, zorg óók goed voor jezelf. Huil uit bij vriendinnen, drink een wijntje, zoek steun. Er over praten mag. Moet zelfs. Want er is niets om je voor te schamen.

Heel veel sterkte. Je bent niet alleen.

Liefs Inge

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

5 Reacties

  • Reageer Yvette 20 september 2016 at 18:59

    Wat komt deze tekst binnen bij mij. Wat had ik als kind graag gehad dat mijn ouders hadden gezien, geluisterd, getroost… Niet alleen mijn ouders, maar ook mijn leraren… Jaren achter elkaar. Verloren jaren, donkere jaren, hele eenzame jaren, jaren dat ik niet op deze wereldbol wilde verblijven maar er gelukkig in mijn eentje toch bovenop ben gekomen.
    Inmiddels zelf moeder van 2 kinderen waarvan de oudste naar school gaat. Wat hoop ik dat hen dit bespaard zal blijven, maar vooral ook dat zij dit een ander nooit aan zullen doen.
    1 ding weet ik heel zeker, ik zal voelen, zien, luisteren, troosten en helpen waar ik kan.

    Heel veel sterkte en moed voor alle kinderen en ouders die hiermee te maken krijgen.

  • Reageer maggy 21 september 2016 at 20:15

    wij zitten helaas precies in dit schuitje en niet met 1 kind maar met 2 de ene bijt van zich af maar de andere helemaal niet het eerste stukje is net mijn oudste zoon gesloten kan amper in slaap komen en kropt alles op. vorig school jaar vaak aangegeven op school maar mijn zoon heeft een masker en ze zullen niet zien dat hij pijn heeft in zijn hartje tot hij thuis is en de bom barst ook nu krijgen we te horen ik zie alleen een lachend kind wat lekker in de groep lig maar zodra de juf weg is of niet kijkt is het raak dat doet pijn omdat hij niet durft te zeggen op dat moment omdat hij te veel in de steek is gelaten vorig school jaar.
    vandaag was de deuppel de scholen zijn nu 3 weken bezig en vandaag krijg ik een berichtje van een vriendin

    schat de jongste is zo juist op het schoolplein door 5 a 6 kinden inelkaar geslagen en nog geen 3 tellen later krijg ik te horen dat de oudste word uitgemaakt voor dingen waar kinderen van 11 niks mee te maken hebben

    ik ben in alle staten het liefst wil je naar school en die pesters aanpakken maar ja wat schiet je er mee op NIKS en vaak maak je het erger
    dan maar bellen met de directeur en ik was niet de enige mijn moeder had net voor mij gebeld en 2 ouders waren al naar hem toe gekomen morgen hebben we een gesprek ik ben er echt klaar mee maar als ouder sta je vaak ook machteloos

    je bent er voor je kinderen maar je kan dit niet zelf oplossen ik kan mij zo vinden in dit stukje tekst

    thnx voor dit stukje

  • Reageer Menno 19 oktober 2016 at 04:34

    Kijk op http://www.terugnaardekust.jimdo.nl en schrik heel hard. DIT is het gevolg van zware mishandelingen thuis, op het schoolplein en later omdat de gepeste hoogbegaafd/geniaal is. Hij verstopte zit 3 jaar lang 4 x per dag op het schoolplein tussen de fietsen. en is 150.000 x mishandeld.

  • Reageer Cindy Antonissen 21 december 2017 at 23:45

    Pfff. Ik hield het niet droog. Ik ben als kind jarenlang gepest en heb daar nog last van. Mijn kinderen zijn 12 en 9. Ik heb ze altijd op het hart gedrukt dat ik nooit wil horen dat ze pesten of meedoen met een pester. Ze kennen mijn verhaal en tot nu toe is onze oudste geen meelopen. De jongste is wat lastiger te peilen, flinke rugzak en pleegkind. Maar ook bij haar blijft het voorlopig gelukkig bij ruzietjes en (door sociale emotionele achterstand) andere kinderen niet goed begrijpen.

    Ook worden mijn kinderen gelukkig (nog) niet gepest. Mijn zoon zit in de brugklas en zit daar helemaal op zijn plek. Op de basisschool had hij ook vriendjes, maar niet zoals nu.

    Ons meisje zit op het Sbo, ze heeft wel vriendinnetjes en een vriendje maar soms stuit ze op onbegrip en komt ze verdrietig thuis. Echt pesten is het niet en gelukkig ook af en toe.

    Als volwassene heb ik wel meer begrip gekregen voor de pesters. Niet dat ik het nu goedkeur, maar nu zie ik dat sommige kinderen dit uit onzekerheid doen en dus eigenlijk in hetzelfde schuitje zitten. Ook zij hebben hulp nodig en leerkrachten en ouders die begrip tonen. Want natuurlijk horen er consequenties verbonden te worden aan het gedrag, maar als zo’n kind geen hulp krijgt, weet het ook niet hoe het anders kan. Het grootste probleem is als ouders het niet willen zien, en dus niet mee willen werken om dit gedrag te veranderen.

  • Reageer Esther Peek 27 september 2022 at 21:24

    Hoe herkenbaar. Maar wat ik het allerergst vind, is dat mijn gepeste kind moet veranderen. Hij moet maar harder worden. Hij moet het gesprek aangaan met de pester. En dit soort reacties horen we al jaren van school. Nu ook op de middelbare weer precies deze reactie. De ouders van de gepeste kinderen zitten met het verdriet en de pijn. De ouders van de pesters weet nooit dat hun kind dat doet. Zij hoeven nooit op school te komen. Ik wel als ouder van het gepeste kind. Want tja hij moet nou eenmaal veranderen. Dit maakt me woest en vreselijk verdrietig. Daarbij snapt hij ook niet waarom de pester hem wel mag schoppen en slaan en dat hij dat niet mag terug doen. Omdat dat problemen kan geven op school. Dan breekt mijn hart.

  • Laat je reactie achter