Baby

Onze single mom Lisa gaat door een doos oude babykleertjes. Wat denk je, gaat ze ze bewaren voor… je weet maar nooit?

‘Help me even!’ roept ze vanaf de parkeerplaats waar ze net haar spiksplinternieuwe Seat geparkeerd heeft. Ze stapt uit en ik zie haar staan. Mijn beste vriendin. Al achttien jaar. Stoer wijf. Twee kleine kinderen en een lul van een ex. Naast haar auto staan twee grote dozen, en ik weet wat daarin zit: babykleding. Heel veel babykleding. Van mijn baby’s. Die geen baby’s meer zijn.

We tillen de dozen naar binnen en klagen ondertussen dat we oude wijven zijn en noemen beide in vogelvlucht onze lichamelijke mankementen. En de kraaienpootjes.
‘Even kijken?’ zeg ik zodra de dozen op mijn keukentafel staan. We werpen een blik in de dozen en ik zeg dat ik er niet tegen kan. Alle kleertjes zijn te schattig en aan elk stukje stof van maximaal tien bij tien centimeter draag ik een herinnering met me mee.

Ik houd een knaloranje shirt met een blauwe  krab erop omhoog en vraag me hardop af wat me bezielde toen ik mijn kind dit shirt aantrok terwijl hij enkel drie minuten op deze wereld was. De spijkerblousjes in maatje mini doen mijn hart sneller kloppen, omdat het me herinnert aan de tijd dat ik nog een vinger in de pap had qua kledingkeuze. Nu loopt ie slechts in joggingbroeken en hoodies. Ik kan volhardend spijkerblousjes blijven kopen, maar ik kan dat geld beter verdoen aan wijn of chocola want hij weigert het aan te trekken.

Ook het welbekende -ik word grote broer- shirt blijkt in één van de dozen te zitten, wat wéér tot waterige ogen leidt.

‘Nee. Ik ben er klaar mee,’ zeg ik hardop alsof ik antwoord geef op een vraag die me niet gesteld werd. Mijn vriendin kijkt me vragend aan. ‘Geen baby’s meer,’ voeg ik toe.
‘Ik ook niet,’ zegt ze.

De dozen met inhoud vertrekken diezelfde middag nog naar een aanstaande moeder, wier baby binnen enkele weken zijn aantrede zal doen en wier baby waarschijnlijk ook in het oranje krabbenshirt gehesen zal worden. ‘Ik hoef het niet meer terug,’ zeg ik zodra ik de dozen op haar keukentafel zet. En met die woorden is dit hoofdstuk gesloten.