Andere school

Natanja blogt over haar leven als moeder van een dochter van tien en een zoon van zeven. Vandaag over die van zeven, die gaat meelopen op een andere school.

Daar staat hij, op het schoolplein. Rugzak om, handen in de zakken. Hoopvol kijkt mijn zoon naar de schooldeur waar de juf zo zal verschijnen. Snakkend naar een bekend gezicht – gelukkig heeft hij de juf vorige week al ontmoet. Hij staat afgekeerd van de groep kinderen naast hem, een kliekje meiden giechelt en wijst. Ze weten van zijn komst, maar hem aanspreken doen ze niet. Zelfs aan zijn rug lees ik zijn emoties af. De spanning in zijn schouders. Zelfverdediging als een aura om hem heen. Dat kleine nekje waar ik elke dag scheetkusjes op geef draagt dapper zijn hoofd vol razende zenuwen. Hij kent geen enkel kind, en ik mag niet mee het schoolplein op. Mijn man en ik juichen hem stilletjes vanaf de zijlijn toe. Ik met bonzend hart en oh, die eeuwig hoogzittende tranen bij ieder mijlpaalmoment. Fluisterend moedig ik hem aan. Je kunt het jongen, het komt goed. Of sta ik mezelf nu moed in te praten? 

Het is de eerste dag van een periode van twee weken. Mijn zevenjarige loopt mee op een andere school, om te kijken of dat type onderwijs beter bij hem past. Hij heeft meer uitdaging nodig. Dat zagen we in de lockdown, dat lezen we af op zijn rapport. We praten met zijn juf, de intern begeleider, een orthopedagoog. Zijn huidige school kan hem wel iets bieden, maar er is nog zoveel meer, leren we als we de directrice van een andere school spreken. 

Een ander kan nooit voor je beslissen en ieder kind is anders.

Weken van overleg en nadenken volgen. Hij is niet ongelukkig nu, maar ik ontkom niet aan de indruk dat er een zekere gelatenheid bij hem heerst. Wat zou het mooi zijn als de extra stimulans ook extra energie en enthousiasme teweeg brengt, want oh, er vallen zoveel mooie dingen te leren in het leven. Ik spreek moeders die een soortgelijk traject volgden, een vriendin die orthopedagoog is, mijn vriendinnen. Ik zoek op het internet hoe je een kind begeleidt bij het wisselen van school. Wat wil ik graag zeker weten of we een goede keuze maken. Maar het blijkt maar weer: een ander kan nooit voor je beslissen en ieder kind is anders. Als we hem vertellen dat hij mogelijk naar een andere school gaat is zijn reactie beter dan ik had verwacht. Geen huilbuien of paniekerige radeloosheid, nee, nieuwsgierigheid voert de boventoon. Dat stemt hoopvol! 

Ondertussen kruipt de schooldag voorbij. Hoe dwingend ik ook naar de klok kijk, geen minuut wordt overgeslagen. Als ik hem ‘s middags ophaal springt hij in mijn armen. ‘Het was best leuk mam!’. Tussen de gezichten zoek ik de juf die de kinderen uitgeleide doet. Op een afstandje steekt ze haar duim omhoog. We zullen zien wat de komende weken brengen, daarna volgt een advies en besluit. Eigenlijk wil ik nu al horen dat de keuze een goede is. Helaas kan zowel de juf, als mijn zoon dat me dat nog niet vertellen. Voor vandaag doen we het met ‘best leuk’. En daarmee ben ik al heel tevreden.