Avontuur

Daniëlle is getrouwd met Jos en moeder van twee jongens en een meisje. 

‘Ik ga echt niet lang in de auto, hoor. Het is zo ver, mama!’ is de standaard reactie van mijn kinderen op een bestemming die verder dan twee uur rijden is. Ze vinden reizen verschrikkelijk, al vanaf dat ze baby zijn. Van lezen of tekenen in de auto worden ze misselijk, voor zich uit staren is saai, de hele tijd een scherm wil ik niet. En dan wordt het gauw klieren in de auto.

Toen ik zwanger was van Mads (onze oudste) droomde ik van vakanties vol avontuur met onze toekomstige kinderen. Ik zag mezelf met een draagzak wandelend over paden vol keien en obstakels in de Ardennen of het donkergroene, Zwarte Woud.

In mijn dromen zag ik ze vol verwondering spelen in kabbelende riviertjes terwijl ik vanaf een schaduwrijk plekje naar ze zou kijken. Een boek lezend, of kletsend met mijn man. Maar de praktijk is dus anders. We komen niet verder dan de Achterhoek of hooguit de Wadden.

Ik vind onze vakanties saai worden.

‘Ik vind onze vakanties saai worden,’ zeg ik tegen mijn man als we onze vakantieplannen voor dit jaar bespreken. ‘Nederland is mooi, maar ik mis het ontdekken van nieuwe gebieden. Ik mis het om geïnspireerd te worden door de natuur, oude dorpjes en de mensen die daar wonen.’ Ik denk terug aan mijn vakantie naar Italië in 2011 toen ik in mijn eentje tien dagen op pad ging. Met het vliegtuig naar Milaan, de trein naar Turijn en vanaf daar met een huurauto langs de wijnboeren in La Morra en Barolo. Het was een groot avontuur. Eentje waardoor ik grenzen verlegde en mijn angst voor autorijden op de snelweg overwon. Waar ik verliefd werd op Italië, waar ik ontdekte dat niet alleen de zee een bijzondere plek voor mij is, maar ook de heuvels en bergachtige gebieden mij tot rust brengen.

‘Ik gun ze die ontdekkingen ook. Kunnen we ze niet gaan trainen in wat langere afstanden in de auto zitten? Vakantie is toch ook voor ons?’ prevel ik, terwijl we voor dit jaar een weekje Limburg en Achterhoek plannen.

De kinderen vinden het fantastisch.

Daar beklimmen we een ‘berg’ naar de ruïne in Valkenburg, maken een uitstapje naar een zwembad in Duitsland, brengen een bezoek aan de Posbank en genieten van de hei die in bloei staat. De kinderen vinden het fantastisch en ik krijg hoop als ik enthousiasme bespeur over het ontdekken van nieuwe plekken.

‘Mam, volgend jaar wil ik best iets verder gaan,’ zegt Mads als we de vakantie nabespreken. ‘Maar niet meer dan drie of vier uur in de auto. Italië is te ver.’ Ik moet lachen om zijn toevoeging. Voorlopig dus nog geen canyoning in de Dolomieten. Maar drie tot vier uur rijden betekent wel kajakken in Luxemburg. Mijn avontuurlijke hart maakt een sprongetje.