Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Hier de terugblik van Sanne. Die de afgelopen maanden iets minder blogde voor de club. Misschien niet zo vreemd.
‘Leaving 2019, entering 2022’. Op mijn scherm zie ik een post met bovenaan een foto waarop Olivia Newton John en John Travolta in feestelijke outfits in hun auto zitten te shinen en onderaan een foto met een geradbraakte John Travolta in de auto en zoete Olivia is vervangen door een verlepte Uma Thurman. Met een mengeling van woede en desillusie in hun ogen kijken ze nu de camera in. Ik moet lachen en tegelijkertijd denk ik: dat ben ik.
2021 begon zo hoopvol. Ik blikte terug op een bewogen jaar, maar het einde van de crisis was in zicht. Er kwamen vaccinaties, de kinderen gingen weer naar school en ik kon weer eens naar een museum of het theater. Maar er veranderde ook een hoop niet. Het werk werd maar niet minder, het zorgen voor mijn vader werd meer en goed zorgen voor mezelf stond weer eens onderaan mijn to-dolijst.
Niet instorten, maar neerzijgen, dat is de kunst. Niet doorgaan tot je breekt. Tot je bezwijkt. Onderuitgaat. Neerstort. Omdondert. Neerzijgen gaat in alle rust, met gratie en enig gevoel voor Sissi-achtig drama. Het is hoe ik het graag zou willen. Met mijn ene hand op mijn decolleté en mijn andere op mijn voorhoofd, ‘ach heden!’ schreien en me op de grond laten zakken. En dan weer door. Vooral weer door daarna.
Snot, hikkende tranen en uitgelopen mascara.
Maar ik zeeg niet neer. Ik brak. Niks geen rust of gratie. Wel snot, hikkende tranen en uitgelopen mascara. Een blik als een hertje in de koplampen. Ik rende weer net zo lang door tot het echt niet meer kon. Ik gaf heus mijn grens wel aan, hoor. ‘Als jij dat aangeeft, zit je er eigenlijk al ver overheen,’ zei mijn zus. Het was waar. Maar ja. Zit niet iedereen al op of over z’n grens? Lopen we niet allemaal op ons tandvlees? Zijn we het niet allemaal helemaal, maar dan ook helemaal zat?
Ik zou graag een positieve boodschap hebben in deze terugblik. Maar ik vond het een kutjaar. Daar wil ik liever niet aan, want wie leest dat nou graag? En er waren ook mooie momenten! Met mijn lief een weekend weg in een oud campertje genaamd Tante Toos, met het hele gezin drie nachtjes slapen in een boomhut in Noord-Frankrijk, met de hele familie op de camping in Zeeland. Ik ben dankbaar dat dat kon. Maar ondertussen gaat het steeds slechter met mijn vader, wordt het verdriet bij mijn kinderen groter en de ballen die ik in de lucht wil houden zwaarder.
De Dalai Lama zei: ‘Choose to be optimistic, it feels better.’
Sanne Windey zei: ‘Het was gewoon kut. En nu ga ik chips eten.’
2 Reacties
Een dikke knuffel voor Sanne! Dan eerst helemaal rusten, hulp vragen en op anderen leunen. Ook dat is sterk zijn. Hoewel het zo niet voelt. Op een mooi, liefdevol en gezond 2022
Sanne,
Dankjewel. Ik hou van het echte. Want hoe meer dat ruimte krijgt, hoe meer we ook echt leven. Hoe beroerd het ook is, dat is t dan maar.
Katherine May heeft daarover het boek Winteren geschreven.
En ik kan je de gand schudden, mijn jaar was ook Kut. Fijn als dat gezegd mag worden.
Wat mij hielp was toen ik me realiseerde dat ik in ’the darkest hour’ zat. Want ineens wist ik dat dan daarna, ooit, de zon op zou gaan.
Rustig wachten, vloeken en huilen, het gaat een keer gebeuren. En nu is t wat t is
Take care.