Zondag

Ingelise is moeder van drie kinderen (van 10, 8 en 5). Ze blogt over haar leven als (werkende) moeder en wat haar daarin allemaal verwondert.

Half drie, zondagmiddag. “Stóó-ó-ó-óóp” klinkt het vanuit de woonkamer, gevolgd door een oorverdovend gekrijs. Geïrriteerd kijk ik op van mijn krant en loop naar de woonkamer. Daar hangt mijn middelste met haar hoofd naar beneden van de bank. Haar benen zwaaien door de lucht en rammen haar kleine broertje, die daar niet van gediend is. ““Hou eens op met dat eeuwige gehang!” bijt ik ze nijdig toe, terwijl ik ze uit elkaar trek. Ik overweeg ze naar buiten sturen, maar één blik door het raam leert dat dat dicht in de buurt komt van het schenden van de kinderrechten. De regen druipt al sinds de vroege ochtend in stromen langs de ramen en het is ijskoud.

“Ga toch in hemelsnaam iets doen!” roep ik gefrustreerd uit.

Aan de andere kant van het huis tref ik mijn oudste in vegeterende houding op haar bed. Ze kijkt intens verveeld op. “Ga toch in hemelsnaam iets doen!” roep ik gefrustreerd uit.  “Maar we hébben toch helemaal niets te doen!” roept ze terug met bijbehorend gevoel voor drama. Ik slik met enige moeite de opmerking in dat er genoeg speelgoed is om een week quarantaine door te komen. Zucht. Na alle drukte van feestdagen en familieverjaardag had ik vandaag zo’n zin om nergens heen te hoeven en gezellig een dagje thuis te zijn. Naïef, blijkt nu.   

“Zondagmiddag spitter spatter spetter, omdat je niks bedenken kan verveel je je te pletter,” zong ik jaren geleden luidkeels mee met Kinderen voor Kinderen. Ik herken het zondagmiddaggevoel van vroeger. Maar toen ik ouder werd, ging ik de zondag op waarde schatten. Zo’n dag die zich lekker loom voor je uitstrekt. Uitslapen, uitgebreid te ontbijten, lekker lang met koffie en krant aan de eettafel blijven hangen en dan maar kijken waar de dag je brengt. Heerlijk. Maar dat was voordat ik kinderen kreeg. Mijn drietal kan zich heus wel een paar uurtjes vermaken maar dan is de koek op en moeten ze worden ‘uitgelaten’.

Maar waar kunnen we heen in dit pokkenweer?

Die kritieke grens zijn we inmiddels allang voorbij. Maar waar kunnen we heen in dit pokkenweer? Ik overweeg het indoorspeelparadijs, maar de gedachte aan zo’n bedompte hal, die op een dag als deze waarschijnlijk uit elkaar barst van de wanhopige ouders en oververhitte kinderen, is genoeg om daarvan af te zien. Geforceerd vrolijk roep ik iedereen aan tafel voor een spelletje. We worstelen ons door een paar potjes Uno, maar echt gezellig wordt het niet. En als om vijf uur de schermpjes aan mogen, en ik met een glas wijn op de bank plof, ben ik eigenlijk vooral blij dat het weekend er bijna op zit.  

Maandagochtend, kwart voor negen. Iedereen is afgeleverd op school, ik heb een thuiswerkdag. Een snelle blik in mijn agenda leert me dat ik het eerstvolgende uur nog geen vergaderingen heb. Met een gelukzalig gevoel installeer ik me met een kop koffie en de krant en geniet van de weldadige rust om me heen. Maandag is het nieuwe zondag, toch?