Michelle is moeder van Amber (6) en Nova (2) en is getrouwd met Marcel. In haar vorige blog kan je al lezen hoe ze (met moeite) besloot dat het tijd was voor een nieuw huis. Nu schrijft ze over de volgende stap.
Nee dat meen je niet, denk ik als ik in de kartonnen doos kijk. Marcel en ik zijn op onze rommelige zolder, waar we in het kader van onze verhuizing spullen aan het uitzoeken zijn om naar de stort te brengen. Alles voor het strakke Funda-huis dat we nu moeten creëren voor de foto’s in de verkoopadvertentie.
Ik kijk in een doos die lange tijd ongeopend was.
‘Heb je deze nou nog steeds?’ zeg ik ontzet terwijl ik er een paar klompachtige verstofte bruine schoenen uit haal.
‘Ja waarom niet, misschien doe ik ze ooit nog aan,’ reageert hij schouderophalend.
Ik zucht hard en doe mijn best me in te houden. Het is niet de eerste keer dat die vreselijke schoenen ter discussie staan.
‘Sinds wanneer heb je deze eigenlijk?’ probeer ik zo neutraal mogelijk.
‘Nou we hadden volgens mij net verkering.’
‘Mars, we waren van de zomer twintig jaar bij elkaar!’ roep ik. ‘En waarom draag je ze überhaupt nooit?’
‘Nou, ze zijn wat krap, dus misschien als ik ouder ben en ik krimp…’
‘Ze worden nóóit meer hip! Gooi weg die ellende! Je lijkt wel een hoarder!’
‘Moet jij zeggen met je babykleertjes in je kofferbak,’ kaatst hij terug.
Het voelt alsof ik een stukje van Nova en Amber weggooi ofzo.
Ik word even stil. Hij heeft gelijk, ik rij namelijk al weken rond met zakken oude babykleertjes. Ik neem me steeds voor naar de kledingbak te rijden en ze daar te dumpen. Maar het lukt me niet, omdat het dan voelt alsof ik een stukje van Nova en Amber weggooi ofzo.
‘Jahaa! Die breng ik echt weg binnenkort,’ zeg ik verdedigend.
Eigenlijk zijn Marcel en ik zijn niet heel verschillend op het hoarders-gebied. Naast de doos met die afschuwelijke schoenen vinden we decoratiespullen die ik misschien ooit nog kan gebruiken, een kaartje van een voetbalwedstrijd uit 2004, het dartboard waarvan Marcel suggereert dat hij er af en toe echt nog wel een pijltje op gooit, verschillende vazen die ik al lang niet meer mooi vind, waxinelichtjeshouders en noem maar op.
We hebben veel, maar ons huis is ook veel. Er wordt geleefd en het ademt liefde en warmte, eigenlijk het tegenovergestelde van het Funda-huis dat het nu moet worden. Dus de confrontatie met al die zooi is best heftig, want wat is het véél! Zoveel dat we best de twijfelachtige eer zouden kunnen hebben om aan een of ander RTL 4-programma mee te doen. Knap hoe we dat al die jaren genegeerd hebben eigenlijk.
Dus met de hete adem van de fotograaf in onze nek, zet Marcel zijn schoenen en het dartboard bij de naar-de-stort-te-brengen-hoop en voeg ik ook schoorvoetend wat toe. In de loop van de week ruimen we op, maken we schoon en ontdoen de kinderkamers van rondslingerend speelgoed. We rukken de ziel uit ons fijne huis, maar het begint warempel op een echt Funda-huis te lijken.
Een paar dagen later staan de uiteindelijke foto’s online. Ons huis is prachtig en ik hoef me nergens voor te schamen. Gelukkig staat de inhoud van mijn kofferbak er niet op.
Geen reacties