Lees

Afreageren

Daniëlle is getrouwd met Jos en moeder van twee jongens en een meisje. 

‘Jij bent de rotste moeder ooit!’ roept Jesse mij toe.
‘Dat mag dan wel zo zijn, maar jíj́ kiest er nu voor om niet te luisteren!’ antwoord ik hem ferm. Ik pak de snoeppot uit zijn handen en zet die net iets te hard terug in de kast. Het stiekem gepakte keukentrapje gooi ik nog net niet de kast in. Blijven ademhalen, gaat als een mantra door mijn hoofd.

En BAM! Daar vliegt de tussendeur zijn kozijn in.
Ik voel dat mijn vuisten gebald zijn en mijn schouders op slot schieten. Waarom gaat dit over een snoepje? En waarom word ik zo boos? Ik zou zo graag een boksbal willen slaan nu.

‘Hij kan zo ontzettend hard tegen me schreeuwen,’ zeg ik tegen mijn man als ik naast hem op de bank plof in de woonkamer. ‘Ik kan er gewoon niet tegen als dat te lang duurt. En dat slaan met die deuren, doe normaal. Ik ben dan op een gegeven moment zo geneigd boos terug te reageren.’

Hij knikt en slaat zijn armen om mij heen. ‘Ik herken het hoor. Ik kan al die geluiden ook niet altijd goed hebben. Het blijft lastig om op ieder moment rustig te reageren,’ zegt hij.
‘Hij lijkt elk jaar wel een stukje te groeien in volume,’ zeg ik. ‘En zijn liefde voor snoepjes groeit mee,’ lacht mijn man.

Die reflux is gelukkig weg, maar die harde stem is gebleven.

Ik denk aan mijn jongetje van zeven jaar dat op zijn manier iets duidelijk probeert te maken aan mij, zijn moeder. Alleen baal ik ervan dat schreeuwen zijn manier is. En dat hij dat voor mijn gevoel zijn hele leven al doet, op standje Heavy Metal. Eerst krijste hij als baby alles bij elkaar toen hij reflux had, wat natuurlijk superzielig was. Die reflux is gelukkig weg, maar die harde stem is gebleven.

Denk aan de vraag achter het gedrag, zingt er door mijn hoofd als mijn eigen spanning gezakt is.
‘Ik denk dat we maar weer in gesprek moeten met zijn juf,’ zeg ik tegen mijn man. ‘Hij laat daar de laatste tijd ook weer ander gedrag zien. Van de week is hij zelfs uit de klas gestuurd. Daar gaat iets niet helemaal goed. Misschien niet gek dat hij dan thuis afreageert.’

Even later komt Jesse weer naar beneden en kruipt bij mij op schoot. Hij probeert zijn neus in mijn nek te laten verdwijnen. ‘Sorry,’ hoor ik hem zachtjes zeggen. ‘Mam, je bent echt niet de rotste moeder, hoor. Je bent de liefste,’ zegt hij. ‘Ik vind jou ook lief, Jesse,’ antwoord ik. Ik knuffel hem stevig en zoek ondertussen op Google naar bokslessen in de buurt. Misschien best een goed idee als ik ook een plek heb waar ik mij kan afreageren.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

Geen reacties

Laat je reactie achter