Elise is moeder van Ties, die lichamelijk en verstandelijk gehandicapt is, en van Rijk en Loes. Ze schrijft over haar gezin op de site Lotje&Co, het platform voor gezinnen met een zorgintensief kind. Eén keer in de maand kun je haar avonturen nu ook bij ons lezen.
‘Jij mag geen au-pair worden want dan gaan al die vaders aan je zitten,’ besliste mijn moeder op mijn achttiende. Ik vond het allang best want ik was weinig avontuurlijk aangelegd en bovendien een beetje bang voor kleine kinderen.
Tegenwoordig maak ik juist de grap dat mensen vast denken dat ik de au-pair ben. Van mijn eigen kinderen. Terwijl ik vrij getint ben uitgevallen en in elk Aziatisch of Mediterraan land voor local doorga, heb ik het gepresteerd om twee doorschijnend witte kinderen met blauwe ogen te produceren.
Het zijn één op één kopietjes van hun vader. Ik kijk afgunstig – oké ook vertederd maar vooral afgunstig – hoe zowel Remco als Rijk in twee happen een krentenbol opeten, terwijl ze op precies dezelfde manier hun schouders krommen en mij simultaan eenzelfde ‘wat nou?’ blik geven. (‘Slecht voor de spijsvertering, dat nou!’)
Ik heb soms oprecht moeite om haar te begrijpen
Loes is al helemaal van God los. Die doet wat ze wil, wanneer ze het wil. Al bewonder ik haar eigenheid, stiekem weet ik me er geen raad mee. Ik heb soms oprecht moeite om haar te begrijpen en dat verstoort onze band.
De enige die wel op mij lijkt, is Ties. Maar ja, die zit in een rolstoel, liefst met z’n hoofd naar beneden op z’n schoot. Wat een omaatje in een restaurant de opmerking ‘Ik dacht dat er een hondje voorbij kwam!’ ontlokte. Zeer regelmatig word ik voor zijn begeleidster aangezien.
Hij heeft mijn huidskleur, mijn krullen (hoewel onzichtbaar sinds ik in 1989 de stijltang ontdekte) en mijn bouw. Toch heb ik geen flauw idee of hij qua karakter op mij lijkt.
Waar houdt de handicap op en begint de persoonlijkheid bij een niet-sprekend 100% afhankelijk kind? Hij is rustig en stil, ja nogal wiedes als je niet kunt praten en van je voeten tot je middel vastgegespt zit. En lief? Ja? Of misschien toch eerder murw geslagen na zoveel jaar zich niet kunnen uiten en bewegen zoals hij zou willen?
Dit weekend las ik het blog van een vrouw met dwerggroei, die een normale zoon kreeg. Met hun grote verschillen had ze het aanvankelijk moeilijk. Tot ze doorhad dat zij nu al moest accepteren wat andere ouders pas later leren: ‘Our children aren’t us.’
‘Om een sterke band te krijgen, hoef je niet hetzelfde te zijn,’ besluit ze haar verhaal. ‘Het gaat eerder om liefde en waardering voor datgene wat ons bijzonder maakt.’
Als worsteldende au-pair/gehandicaptenbegeleidster neem ik dat graag ter harte.
Dit blog verscheen eerder op Lotje&Co, het platform voor gezinnen met een zorgintensief kind.
Geen reacties