Boos

Het was al ver na haar bedtijd en mijn geduld was op. Ze moest kiezen: languit op de keukenvloer blijven liggen en niet voorgelezen worden, of nu naar boven zodat we nog een paar bladzijdes uit Tommie en Lotje konden lezen. Mijn zevenjarige dochter verroerde zich niet. Ik trommelde met mijn vingers op het aanrecht. ‘Wat wordt het?’ zei ik. Haar eindeloze getreuzel irriteerde me. Ze zweeg. ‘Nien. Ik wil nu een antwoord! Anders wordt het niet voorlezen, snap je dat?’ Ineens spong ze op en rende stampend de trap op. Haar kamerdeur knalde dicht. Zuchtend ging ik haar achterna, elke avond dat gedoe rond bedtijd. Boven duwde ik tegen haar deur, die tegen iets hards botste. Er stond een stoel aan de andere kant.

‘Nien! Wat is dit? Mag ik niet binnenkomen?’

‘Nee. Ga weg. Ik wil jou nooit meer zien!’

‘Oh. Dat vind ik wel jammer.’

‘Dat is je eigen schuld. Je weet dat je niet boos op me mag worden!’

‘Schat. Het is bedtijd. Kom, ga snel tandenpoetsen, dan lees ik nog even Tommie en Lotje voor.’

‘Nee! Ga! Weg!’

Ik droop af, lichtelijk ontstemd door haar heftige reactie. Beneden ruimde ik de vaatwasser in en hielp mijn oudste met zijn spreekbeurt. Op de achtergrond klonk het gesnik van een etage hoger. ‘Misschien moet je toch even naar haar toe,’ zei mijn zoon zachtjes. Ik knikte, hij had gelijk. Deze keer duwde ik zo hard tegen de geblokkeerde deur dat de stoel week. In het nauwe gangetje achter haar bed vond ik een hoopje opgevouwen meisje. Ik zakte naast haar op de grond.

‘Ik weet dat je boos bent.’

‘Ga! Weg!’ gilde ze.

‘Nee,’ zei ik. ‘Ik blijf. Kom even bij me zitten. Dan kunnen we het erover hebben.’

Ik stak mijn hand uit. Hij bleef in de lucht hangen. Zo zaten we, een meter van elkaar verwijderd, zwijgend. Vijf minuten. Tien minuten. Een kwartier. Mijn arm tintelde. Mijn rug tintelde. Net toen ik op wilde staan, kroop ze uit het gangetje, op mijn schoot. Ik wiegde haar als een baby. Ze snikte met lange uithalen. ‘Meisje toch.’ Ik slikte mijn eigen tranen weg. ‘Ik kan er niet tegen als mensen boos op me zijn. En ik kan niet kiezen. Dat heb ik op school ook en dan word ik boos en verdrietig tegelijk.’

Boosheid bij zichzelf en bij anderen, het zorgt dat mijn dochter zich terugtrekt. Op slot gaat als een oester. ‘Er zit soms zoveel boos in mijn buik dat ik niks kan zeggen anders komen er lelijke woorden uit mijn mond die beginnen met een k,’ zei ze nadat ze tijdens een ruzietje met een vriendin een half uur onder haar dekbed had gelegen. ‘En soms,’ vervolgde ze, ‘gaat de boos in de nacht van mijn buik naar mijn hoofd en bijt ik in mijn kussen.’ Haar stille boosheid is totaal anders dan de explosieve variant van haar broer, maar allebei raken ze me. Bij mijn zoon werd ik soms zelf zo boos dat ik nog harder schreeuwde dan hij. Soms liep ik weg. Soms stuurde ik hem weg. En vrijwel altijd voelde ik me na afloop omvergeblazen. Uitgeput alsof ik ongetraind een marathon had gelopen.

Ondertussen heb ik geleerd om te blijven staan tijdens de emotionele stormen. Me niet mee te laten sleuren in hun achtbaan. Het me niet persoonlijk aan te trekken. Niet te reageren als meisje van acht, maar als een volwassene. Te accepteren dat woede en verdriet erbij horen. Dat lukt niet altijd, maar wel steeds vaker. En al dat trainen maakt de marathon veel minder zwaar.

‘Mam,’ zei mijn dochter terwijl ze opstond van mijn schoot, ‘ik vind het niet fijn als je boos wordt maar wel dat je mij helpt om minder boos te worden. Nu ga ik mijn tandenpoetsen.’