Banaan

Marloes is moeder van Willem (7 jaar) en Guusje (4 jaar) en blogt over haar rommelige en drukke leven.

‘Appel of mandarijn? Zeg het maar, wat wil je mee naar school vandaag?’ Mijn dochter bijt op haar lip en denkt diep na. ‘Doe toch maar banaan!’ in mijn hoofd tel ik geduldig tot tien en vertel haar dat bananen niet in het assortiment zitten vandaag. ‘Okeeee doe dan maar appel, maar mag ik morgen dan een banaan mee? Bananen zijn mijn lievelings!’ De laatste keer dat ik bananen kocht, is weken geleden, want niemand at ze. Maar goed, ze zijn nu dus weer lievelings.

Na school word ik ruw uit balans gebracht als de kleuter niet vraagt om snoep of koek, maar om een banaan. Zou het dan toch? Triomfantelijk laat ik haar de verse tros bananen op de fruitschaal zien en nog geen vijf minuten later heeft ze maar liefst twee van die kromme rakkers in haar holle kies gepropt. Een derde weiger ik, maar ik zet de banaan wel met stip op 1 als herintreder op de favorietenlijst van het fruit.

En zo leven we bijna twee weken in complete bananenvrede

‘Mag ik een banaan als ontbijt? En ik wil een banaan mee naar school!’ Met een schuin oog kijk ik naar het overgebleven bananentrio op de fruitschaal. Het is hard gegaan met mijn gele vrienden sinds gistermiddag. ‘Hebben we nog bananen? Ik hou zo van bananen, mag ik er ook een mee naar school?’ Ook mijn oudste blijkt plots besmet met het bananenvirus.

’s Middags blijkt het mijn geluksdag als in de supermarkt de bananen in de aanbieding zijn. Als een moederaap hamster ik maar liefst drie flinke trossen, dat moet de bananenhonger zeker twee dagen stillen. En zo leven we bijna twee weken in compleet, volmaakte bananenvrede.

Tot ik op een dag een beker en broodtrommel vol witbruine smurrie uit de knalroze tas van mijn dochter vis. De bananenwalm slaat me in mijn gezicht. ‘Guus wat ís dit?’ Schouderophalend kijkt ze me aan. Ook in de tas van mijn zoon wacht een bruingele verrassing, weliswaar nog geheel in de schil, dus dat scheelt.

‘Ja mama’, begint mijn kleuter, ‘ik hou dus helemaal niet van bananen. Ik wil ze echt nooit meer eten!’ Mijn zevenjarige vult aan dat hij ook echt nog nóóit van zijn leven bananen lekker heeft gevonden. Met een zucht aai ik mijn Chiquita’s over hun buik, ‘ik maak wel bananenbrood van jullie.’