Aanrommelen

Miloe zou willen dat haar kinderen wat meer hielpen in huis, maar haar pogingen dit aan te pakken lopen steeds op niets uit.

‘Wat deed jij als wij vroeger weigerden om de tafel te dekken?’ Ik schep de gevulde aubergine op mijn moeders bord en negeer de ‘ik vind dit echt goor’ opmerking van mijn 12-jarige.
‘Daar was geen sprake van,’ zegt mijn moeder beslist. ‘Jullie deden dat gewoon. En als je je bord niet leegat, ging je zonder eten naar je kamer. De opvoeding was vroeger heel anders dan nu.’ 

Ik knik en geef de schaal met couscous door. Ik weet dat het geen verwijt is, de tijden zijn veranderd, mijn kinderen zijn anders dan ik vroeger was, mijn moeder is anders dan ik. En toch steekt het. Hoe kan het dat ik toen ik als kind zonder zeuren een theedoek pakte, terwijl het verzoek om de afwasmachine uit te pakken voor mijn kinderen gelijk lijkt te staan aan het lopen van een halve marathon met tien kilo bagage op hun rug. 

Vrijwel iedere avond tussen zes en half zeven voltrekt zich hetzelfde ritueel. Ik kook, voeder dieren, doe pogingen kind één los te wrikken van TikTok en kind twee van Fortnite. Met de energie die dat kost, heb ik zelf al veertien keer zelf de tafel gedekt.

‘Terug aan tafel,’ sommeer ik hem

Als we een half uur later bijna klaar zijn met eten en ik met mijn man nog even klets over hoe de dag was, sluipt mijn oudste richting bank.
‘Terug aan tafel,’ sommeer ik hem, ‘en daarna afruimen!’
‘Maar mam!’ roept hij verontwaardigd. ‘Ik MOET echt in Magister kijken of er morgen een uur uitvalt. Dan hoef ik mijn huiswerk niet te maken! En ik MOET in de klassenapp kijken wat het huiswerk eigenlijk is. Jij wil toch niet dat ik meteen in mijn eerste jaar op de middelbare een onvoldoende haal?’

Als ik naar de bank loop om hem ervan te trekken, zie ik dat de jongste met onze twee honden onder de tafel te zit.
‘Wat doe jij daar nou, we zijn nog niet klaar met eten!’
‘Maar mam! Siep en Farah hebben net ruzie gemaakt en ik MOET ze echt troosten.’ 

‘Weten jullie wat ik al heb gedaan vandaag,’ mopperpot ik terwijl ik passief agressief het bestek in de vaatwasser smijt. Als er – natuurlijk – geen antwoord komt ga ik door met de ‘het is hier ‘geen hotel/restaurant/bed&breakfast’ riedel om te eindigen met ‘ik neem ontslag als jullie sloof/werkster/dienstmeisje.’

Het is niet dat we het niet hebben geprobeerd

Het is niet dat we het niet hebben geprobeerd. Er zijn planborden in allerlei formaten aangeschaft, taken genoteerd op een flipover, stickerkaarten geknutseld, consequenties benoemd. Maar keer op keer blijkt dat verder dan twee dagen vooruitkijken voor mij hetzelfde is als achteruit inparkeren, kaartlezen of meer dan twee paar matchende sokken in mijn la hebben: het lukt me niet. En dus blijkt de oudste op woensdag de tafel helemaal niet te kunnen dekken wegens voetbaltraining, wil mijn dochter op donderdag per se de kookplaat schoonmaken in plaats van afruimen wat ik dan ook wel weer een goed idee vind, gooi ik het zorgvuldig geknutselde takenschema in de prullenbak en rommelen we weer verder. 

‘Stofzuigen ze bij jou elke ochtend onder de tafel?’ vroeg ik een vriendin laatst verbijsterd toen ik de excelsheets op haar koelkast scande. 
Ze knikte. ‘Bij jou niet? Ze laten ook om de beurt de hond uit, koken, en pakken de vaatwasser om en om in- en uit.’ 
Ik wilde zeggen dat ik een topdag heb als ze hun bord op het aanrecht zetten en de vuile sokken in de wasmand gooien, toen ik besefte dat dit huishouden in een ander universum lag. 

‘Ze krijgen bij mij vijf euro als ze koken,’ zei een andere vriendin toen ik haar vertelde over mijn frustraties. 

‘Je moet het omdenken,’ zei nummer drie. ‘Als je struikelt over een gymtas, gooi je ‘m met een extra zwieper naar boven. Heb je meteen een workout gedaan.’

‘Pick your battles,’ zei de vierde. ‘Bedenk wat ze echt moeten doen en richt je alleen daarop.’

‘Mam,’ zeg ik als ik de laatste hap aubergine neem en mijn zoon zie wegsluipen. ‘Kun jij niet bij ons komen wonen?’