Frauke is een Belgische moeder. Ze woont met haar gezin in de rand rond Brussel. ruim twee jaar geleden verloor Frauke haar partner Olivier, en verloren de kinderen Elise (14) en Tristan (12) hun vader na een jarenlange ziekte.
Het is vakantie – dat wil zeggen, voor de helft van mijn kinderen. Mijn zoon is twee weken vogelvrij, mijn dochter springt elke dag de fiets op richting de schoolpoort. En ik moet werken. Voor het eerst gaat mijn twaalfjarige zoon daarom op stap zonder mij, mijn dochter of enig ander familielid. De allerbeste vriend van mijn zoon gaat skiën en mocht een vriendje meenemen. ‘Maar dan mis ik de paaseierenzoektocht bij oma en opa, en jouw verjaardag’ was Tristans grootste weerstand. Maar toen ik aangaf dat we de eieren sowieso zouden verstoppen bij zijn thuiskomst, en dat we mijn verjaardag ook wel op een ander moment konden vieren, was hij snel verkocht: een skivakantie, dat sla je niet zomaar af.
De tweede week van de vakantie gaat hij traditiegetrouw naar oma en opa. Die overtreffen, qua catering en activiteiten, trouwens ruimschoots het aanbod van het skihotel: een voetbalmatch in eerste divisie bijwonen met zijn peter, een film kijken in de cinema met opa, nieuwe schoenen kopen met oma, bloemetjes planten over vier are tuinen, en wandelen met zijn lievelingshond. En dat is nog maar het begin van alle pret.
Ik schiet in oude reflexen
Ondertussen dwarrelt mijn adolescente dochter na de schooluren van vriendin naar vriendin. Ik word op de hoogte gehouden via appjes en nu en dan een telefoontje. Ik zeg ‘is goed, veel plezier, tot straks.’ Maar ik kom al te vaak in een leeg huis thuis. Ik roep nog net ‘hallo’ wanneer ik de voordeur opengooi, me ten volle bewust dat er geen antwoord zal komen.
Ik schiet in oude reflexen: diepvriespizza, vasten (bij gebrek aan iets in de koelkast), doorwerken (omdat het kan). En in nieuwe reflexen: het ongeduldig wachten tot we weer met zijn drietjes samenzijn als de clan die we zijn.
Evengoed zit ik last minute in een fluwelen zetel van het Paleis voor Schone Kunsten, te luisteren naar een prachtig concert dat ik slechts een half uurtje eerder boekte. Want de dochter, die had plots een sleepover. Tijdens het concert mijmer ik stilletjes over het lege nestsyndroom en nieuwe opportuniteiten en kansen die een leeg nest met zich meebrengt. Maar ik concludeer dat ik er nog lang niet klaar voor ben, en dat ze allebei toch maar snel terug op de schoolbanken moeten zitten. Dan heb ik ze minstens dicht in de buurt en kan ik ze knuffelen wanneer ik maar wil. Duizend keer beter dan appjes en telefoontjes.
Geen reacties