Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag is het Sanne’s beurt!
Het was 1 januari 2021. Mijn schouders zaten vast. De opvang-stress die ik had toen Benja als peuter naar het kdv ging sijpelde mijn lichaam binnen. Het duurde nog 82 dagen tot hij voor het eerst naar de basisschool zou gaan. En ik zette me schrap voor de storm die dat met zich mee zou brengen.
Tot dat moment waren we door corona bijna een jaar lang samen geweest. Een bijkomstigheid van de pandemie die Benja uitstekend beviel en waar wat hem betreft niet vanaf geweken hoefde te worden. Als ik in het weekend eens alleen boodschappen wilde doen werd de hele trukendoos opengetrokken om me toch thuis te houden. Als het uiteindelijk door een scala aan afleidingsmanoeuvres van Joost – Benja, heb je de nieuwe aflevering van Paw Patrol al gezien? Huh, zie ik hier nou nog allemaal pepernoten liggen? – was gelukt om weg te komen, werd ik bij thuiskomst onthaald met dikke knuffels en ‘Ik heb je zo gemist.’ Hoe moest dat straks als hij alleen naar de grote school zou gaan?
Maar op de eerste schooldag bleef het rustig. En de dagen en weken erna ook. Benja was helemaal gelukkig dat hij in de groene groep zat, zijn lievelingskleur. Zijn juf bleek een oude en hele lieve bekende. Hij huppelde elke dag het schoolplein op om er ‘s middags weer met een grote glimlach vanaf te komen.
Het was niet de enige keer afgelopen jaar dat mijn zorgen ongegrond waren
Het was niet de enige keer afgelopen jaar dat mijn zorgen ongegrond waren. Toen er meerdere mensen in onze omgeving overleden, wilde ik dat eerst voor Benja verborgen houden. Mijn eerdere ‘pas als je heel oud bent ga je dood,’ klopte namelijk niet. En ik was veel te bang dat dat bij hem voor angst en onzekerheid zou zorgen. Daarom zweeg ik eerst over de werkelijke reden van mijn tranen. Tot ik het hem met een knoop in mijn maag besloot gewoon te vertellen. Hij reageerde zoals alleen een vierjarige dat kan. “Ik hoop dat mijn opa en oma nog lang niet doodgaan. Maar als ze wel een sterretje worden, wil je het dan tegen me zeggen? Dan ga ik nog even bij ze langs en geef ik ze een kusje. Ik denk dat ze dat wel fijn vinden.” Daarna schakelde hij moeiteloos over naar de vraag of er die avond wat lekkers op het menu stond.
Ook op meer praktisch vlak zag ik het leven vaker halfleeg dan halfvol tegemoet. Toen Benja anderhalf jaar lang zijn nieuwe fiets in de schuur had laten wegroesten wist ik het zeker: dat gaat ‘m nooit worden. Maar net toen ik overwoog vast uit te zoeken of er ook middelbare scholen zijn waar hij later heen kan lópen, besloot hij het stof van z’n tweewieler te vegen. “Mam, ik wil fietsen. Haal jij die zijwieltjes er even af? Ik kan wel zonder.” Nog geen uur later fietste hij moeiteloos weg.
En zo leerde hij me afgelopen jaar onbewust de belangrijkste les van 2021: Heb een beetje vertrouwen. Alles komt goed.
Geen reacties