Quarantaine

Natanja blogt over haar leven als moeder van een dochter van 11 en een zoon van acht.

‘Ik ben er voor je, dat weet je hè?’ Een van mijn hartsvriendinnen staat op de oprit. Voor de deur staat een krat met een lege soeppan en een fles wijn – eerder bracht ik haar een maaltijd omdat het hele gezin corona had. Nu is de wereld omgekeerd. Nu zitten wij in quarantaine. ‘Zal ik spelletjes komen brengen? Kan ik iets anders voor je doen?’ Dankbaar kijk ik haar aan. 

Afgelopen zaterdag kwam het onverbiddelijke moment. Fronsend observeerde ik mijn dochter, die al de hele zaterdag bleekjes rondhing en zich met het uur lamlendiger voelde. Ze begon steeds meer te snotteren. ‘Ik heb een beetje hoofdpijn,’ piepte ze. Mijn man legde een doosje op de keukentafel. ‘Misschien moet je maar even een testje doen.’ 

En ja hoor: twee dikke strepen ontsierden het witte ding. Of eigenlijk: de hele dag. En dan was de persconferentie nog niet eens geweest. Ook de PCR-test bij de GGD later bood weinig hoop, corona was in da house. Gehaast begon ik rond te bellen. Op vrijdag was mijn dochter na school nog dicht in de buurt bij drie klasgenoten; er werd gespeeld, samen gegeten, en de rest van de groep zou op die avond nog bij elkaar logeren. Ik bereikte de andere moeders, het logeerpartijtje werd afgebroken. We informeerden school, de BSO, ik appte een zakelijk contact met wie ik had zitten vergaderen in de kroeg – gelukkig op anderhalve meter afstand. 

Die moed zakt nu diep in mijn schoenen.

Zondagochtend verdiepte ik me in de informatie over wanneer we weer naar buiten mogen. Gevaccineerd, ongevaccineerd, met klachten, zonder klachten, na vijf dagen, na twaalf dagen, houd tien dagen lang rekening met kwetsbaren, ze zouden er een beslisboom van moeten maken. Ik had toen de lockdown aanstaande leek nog moed om deze werkweek door te komen; met wat speelafspraakjes hield ik de kinderen vast wel bezig. Die moed zakt nu diep in mijn schoenen. Er gaat voorlopig een streep door de Kerstplanning en ik pieker waar ik mijn hoestende dochter moet laten terwijl we ons allemaal door het huis bewegen. 

Maar zoals altijd wanneer het leven stom is, is het ook nu zaak om door de scheurtjes van dit ongemak te kijken – want hey, that’s where the light gets in. Er gebeurt van alles moois: een stroom van hulp komt op gang. De overbuurvrouw biedt aan dansjes voor het raam te doen – ik antwoord dat ik graag ieder uur een andere choreografie zie. Een vriendin appt of ik boodschappen nodig heb – ik vraag haar of ze onze ingeplande boodschappen bij het pick up point wil ophalen. Een ander levert namens de vriendin van mijn dochter een overlevingspakket af. In een appgroep met mede quarantainezitters wisselen we een indoor- activiteitenkalender uit. ‘In de tuin een vuurtje in de vuurkorf maken en marshmallows roosteren’ staat erop. ‘Ik heb geen hout meer!’ stuur ik. ‘Ik kom het vanavond in het donker brengen!’ luidt het antwoord. We hebben bijna lol om deze shitty situatie. Even later staat een tas gevuld met hout, marshmallows, satéprikkers en liefdadigheid bij de voordeur. Ik word even heel warm van binnen. Wat is het fijn als er hulp is wanneer nodig. Met al deze lieve mensen om me heen is in quarantaine zitten bijna fijn. Bijna.