Voorbeeldfunctie

Nieuw blog van single mom Lisa. Die het goede voorbeeld wil geven.

Na een vermoeiende stranddag belandde ik onlangs met mijn koters bij de gele M. Mij maak je er niet blij mee en ik kauw met lichte tegenzin het rubberen broodje weg. Maar de kinderen gaan, met het zand nog in hun haren, los op hun Happy Meal. Al snel wordt hun aandacht getrokken door de pubers aan de tafel naast ons. Mijn minipubers bestuderen de luidruchtige jongens en meiden met open mond, en luisteren aandachtig naar de onfatsoenlijke taal die uit hun monden komt. ‘Hé! Joehoe! Gooi effe m’n afval in de prullenbak! Daar krijg je voor betaald, toch?!’ ‘Hé! Jij hebt echt teveel friet getest hier!’ Dit alles afgewisseld met woorden die ik nooit in de Dikke van Dale las. In de open gevallen mondjes van mijn spruiten, stop ik met regelmaat een synthetische kipnugget.

Wat fijn lieve kindjes, dat jullie nog zo klein zijn. Wat fijn, dat ik jullie nog kan wijsmaken dat chocomel uit een bruine koe komt, en dat leeuwen ook altijd hun broccoli opeten, mompel ik tegen mijzelf.

Mijn irritatiegrens is laag, ik voel hem hangen, zo rond m’n enkels. De pubers gaan al snel (heel snel, te snel, veelste snel) over die grens heen. Ik werk me door mijn zeem met platte kroket heen en besluit mijn mond te houden. Ik fungeer nog steeds, ongeacht geïrriteerd of niet, als een rolmodel, besef ik. Een rolmodel met voorbeeldfunctie. En dus tel ik tot zeshonderd.

Voorbeeldfunctie. Goh. Bijzonder woord. Geef ik een goed voorbeeld door tot zeshonderd te tellen en mijn mond te houden? Óf geef ik mijn kinderen het goede voorbeeld door mijn ongenoegen te uiten richting de brutale, respectloze, onbeschofte pubers? Zeshonderd tellen zijn voldoende om te filteren in mijn hoofd. Door de gele M roepen: ‘als jullie míjn kinderen waren, kregen jullie van mij een schop onder jullie reet?’ Slecht voorbeeld mama.

Mijn uiteindelijke preek ging niet helemaal volgens de sociaal wenselijke normen, maar was netjes, duidelijk, en best wel vriendelijk. ‘Jongens, mensen hebben last van jullie. Ik heb last van jullie. Ik probeer enigszins rustig te eten tussen deze hyperactieve peuters, met teveel ballonnen in hun kleine handjes. Laten jullie nou even zien hoe het hoort. En anders ga thuis je eigen moeder irriteren, maar niet deze moeder. Oja, en ik wens geen woord terug te ontvangen, dit was enkel een mededeling. Laat het eten smaken, en gooi het daarna effe zelf in de prullenbak.’ Goed voorbeeld mama.

Lieve mooie mensjes van mama, heb altijd fatsoen. Wees respectvol naar anderen. Dan zullen anderen dat ook naar jullie zijn.

Wie is Lisa?

Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.